Behandeling van neutropene koorts buiten het ziekenhuis

De auteurs includeerden RCT’s die de behandeling van neutropene koorts bij kankerpatiënten buiten het ziekenhuis vergeleken met behandeling in het ziekenhuis bij patiënten met een laag risico op het ontwikkelen van ernstige infecties of complicaties. Deze werden gedefinieerd als afwezigheid van relevante comorbiditeit (zoals respiratoir falen, nierfalen, stollingsstoornissen), tekenen van shock of sepsis, en/of progressieve ziekte. Patiënten die met de intraveneuze behandeling startten, en de kuur thuis afmaakten met orale antibiotica, werden tot de groep buiten het ziekenhuis gerekend.

In totaal vonden de auteurs 10 RCT’s, 6 bij volwassenen (n = 628) en 4 bij kinderen (n = 366) met een mix van leukemie (n = 7), lymfomen (n = 8) of solide tumoren (n = 9). Er was geen verschil in therapiefalen of mortaliteit: het relatief risico bij volwassenen ten opzichte van de ziekenhuisbehandeling was respectievelijk 1,23 (95%-BI 0,82 tot 1,85) en 1,04 (95%-BI 0,29 tot 3,71) en bij kinderen respectievelijk 1,04 (95%-BI 0,55 tot 1,99) en 0,63 (95%-BI 0,15 tot 2,70). Voorts was er geen verschil in duur van de koorts, duur van de neutropenie of bijwerkingen. De auteurs beoordeelden de kwaliteit van de onderzoeken als matig. Een meta-analyse van de onderzoeken waarin de behandeling buiten het ziekenhuis plaatsvond, liet geen verschil zien tussen de patiënten die startten met 24 tot 72 uur intraveneuze behandeling (8 onderzoeken) en patiënten die een volledig orale behandeling kregen (2 onderzoeken).

De behandeling van kankerpatiënten met een laag risico op neutropene koorts lijkt net zo effectief en veilig te kunnen plaatsvinden met orale antibiotica buiten het ziekenhuis (al dan niet na initiële intraveneuze behandeling). Deze bevindingen sluiten aan bij de Nederlandse praktijk waarin deze patiënten – bij een goede MASCC-score na 24 uur* – na een eenmalige gift ceftriaxon oraal verder worden behandeld met oraal amoxicilline/ciprofloxacine. Alhoewel de follow-up in de regel door de behandelend oncoloog plaatsvindt, kan ook de Nederlandse huisarts deze patiënten in de spreekkamer tegenkomen.