CBO-richtlijn Aspecifieke lage-rugklachten

Als huisarts vraag ik me af welke onderzoekingen in de spreekkamer bijdragen aan de ‘diagnose’ bij lage-rugpijn en welke factoren de prognose en therapiekeuze bepalen. Antwoord op die vragen hoop ik straks te vinden in de vernieuwde NHG-Standaard. Tot die tijd is er de CBO-richtlijn, die totstandgekomen is in samenwerking met 22 beroepsverenigingen en werkgroepen op initiatief van de Nederlandse Orthopedische Vereniging en het CBO. De kracht van zo'n richtlijn is natuurlijk dat alle literatuur op wetenschappelijke waarde is beoordeeld. Maar vervolgens blijkt het moeilijk om uit de grote hoeveelheid informatie voor de praktijk toepasbare en eenduidige aanbevelingen te destilleren. We – alle betrokken behandelaars en de NPCF – moeten tegen patiënten en tegen elkaar hetzelfde zeggen over onderzoek, prognose, voorkomen van chroniciteit, en dergelijke. Het is de vraag hoe je de aanbevelingen uit de richtlijn overbrengt aan de patiënt die gewend is dat echt álles met fysiotherapie kan worden opgelost. Sterk in deze consensus is het gebruik van rode en gele vlaggen als het gaat om de factoren van de diagnostische fase, namelijk de lichamelijke afwijkingen, aard van de klachten, de emotionele reactie, cognitie en attributie en ten slotte het gedrag van de patiënt. Deze richtlijn beschouwt – in tegenstelling tot de NHG-Standaard uit 1996 – klachten die langer dan 6 weken bestaan als chronisch. De afstemming met de Arbodiensten zou hier beter op moeten aansluiten. Het natuurlijke beloop van de klachten wordt op pagina 24 iets te optimistisch beschreven als ‘gunstig’: van de patiënten die de huisarts bezoeken, heeft twee derde na vier weken nog last en na zes weken nog de helft. In ongeveer 50 tot 80% van de gevallen recidiveren de klachten in minder ernstige vorm binnen een jaar. Op pagina 33 staan overwegingen om patiënten een röntgenonderzoek te onthouden. Natuurlijk heb je altijd de vrijheid om wél een röntgenfoto te maken. Daarbij mis ik verzekeringstechnische bezwaren en problemen mocht er iets ‘gevonden’ worden dat later eventueel tegen een patiënt gebruikt kan worden bij aanvraag van een verzekering. Dit boekje, en zeker de bijgevoegde handige samenvatting op NHG-Standaard-formaat, kan een grote bijdrage leveren aan nieuw beleid, niet alleen voor de patiënt maar zeker ook voor de huisarts.