Ondertussen werken we bij het NHG in opdracht van het ministerie van VWS onder hoge tijdsdruk aan hulpmiddelen voor ondersteuning tijdens ‘fase 3’. Dan hebben we het over de crisis die optreedt op het moment dat onze gezondheidszorg – zelfs na opschaling – niet meer opgewassen is tegen het grote aantal mensen dat zorg nodig heeft. Een moment dat niet eerder zo dichtbij leek, kijkend naar de berekende voorspellingen. Het voelt als een onwerkelijk scenario, terwijl in elke nieuwe berekening de naderende derde golf weliswaar opschuift naar de toekomst, maar niet lager wordt.
Daarom werken we nu aan richtlijnen voor vervroegd ontslag uit het ziekenhuis, maken we overzichten wat te doen als bepaalde medicatie niet meer verkrijgbaar is, kijken we nog eens goed naar onze behandelrichtlijn voor acute situaties en praten we over wat we kunnen doen als de SEH vol ligt of er niet genoeg ambulances meer rijden. Naast dit alles kosten ook de dagelijks veranderende informatie over het vaccinatiebeleid en de afstemming en continue aanpassing van de praktijkhandleiding veel tijd en aandacht.
Het effect van al deze voorbereidende werkzaamheden, te midden van een maatschappij die coronamaatregelen steeds meer loslaat, is vervreemdend. Ik voel me het ene moment een onheilsprofeet en het volgende moment een corona-ontkenner. Bijna nog vreemder is het om hard te werken aan hulpmiddelen waarvan je hoopt dat ze nooit gebruikt zullen worden. Wanneer ze op de plank blijven liggen, is dat reden voor een feestje. En dát lijkt dan ook weer een stap dichterbij!
Wendy Borneman, voorzitter Raad van Bestuur
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
