Lange wachttijden – vooral voor zelfverkozen chirurgische ingrepen – zijn geen typisch Nederlands probleem. Ze worden aangetroffen in alle landen met een door de overheid gefinancierde gezondheidszorg. De laatste jaren lijkt dat allemaal minder acceptabel te worden en moeten ziekenhuizen inzicht verschaffen in hun wachttijden, veelal via internet. De wachtlijsten moeten publiekelijk toegankelijk zijn en daar is op zich niets mis mee. De achterliggende gedachte is dat een lange wachttijd ervoor zorgt dat patiënten afhaken waardoor de inkomsten dalen, en deze inkomstendaling moet vervolgens weer een prikkel zijn om de wachttijden op te lossen. In Canada heeft men blijkbaar eenzelfde probleem. Daar is nu onderzocht hoe patiënten reageren op een lange wachttijd voor een knie- of heupartroplastiek. Men ging dat na bij zowel patiënten die kort tevoren een ingreep hadden ondergaan (n = 643) als patiënten die op een wachtlijst stonden (n = 557). De gemiddelde wachttijd bedroeg 8 maanden. Ongeveer tweederde van de patiënten wilde niet naar een andere orthopeed, zelfs niet als men daar veel sneller terecht zou kunnen en ook niet als die orthopeed praktiseerde in hetzelfde ziekenhuis. Meer mannen dan vrouwen wilden eventueel wel van orthopeed veranderen, en die houding zag men ook vaker naarmate de patiënt hoger was opgeleid. Een voorkeur voor een bepaalde orthopeed vóór de verwijzing en een betere kwaliteit van leven (dus minder ernstige klachten) maakten juist dat patiënten niet wilden veranderen van orthopeed. Het meest opvallende is echter dat ondanks de lange wachttijd zoveel patiënten niet wilden veranderen van orthopeed. Het is toch altijd weer verrassend te zien hoe in de politiek allerlei beslissingen worden genomen zonder dat men vraagt om enige onderbouwing van het nut daarvan. Dit is er blijkbaar weer zo een. (HvW)
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
