Diagnose angststoornis kan patiënt helpen

De onderzoekers interviewden 15 huisartsen en 20 patiënten uit 6 praktijken in de regio Bristol. Ze gebruikten daarbij een vooraf opgestelde lijst met onderwerpen. De patiënten hadden een angststoornis, een gemengde angst-depressieve stoornis, of waren de afgelopen 12 maanden met angstklachten bij hun huisarts geweest. Het onderzoek voldoet aan de zorgvuldigheidscriteria voor kwalitatief onderzoek.
Huisartsen noemden dat het stellen van een diagnose kan helpen bij het begrip en het accepteren van de behandeling. Als redenen om geen diagnose te stellen noemden ze de afwezigheid van een stoornis (eerder milde symptomen of normale gevoelens), waarbij de diagnose stigmatiserend zou kunnen zijn. Ook noemden ze dat een diagnose kan leiden tot het aannemen van de ‘ziekterol’, waardoor de klachten verergeren. Bij een gemengde stoornis codeerden de huisartsen vaker alleen de depressieve stoornis, omdat dit de behandeling niet verandert. Verder gaven huisartsen aan dat ze hun tijd liever besteden aan de behandeling dan aan de diagnose en dat ze vaak geen tijd, faciliteiten of expertise hebben om een diagnose te stellen. 

Patiënten gaven vooral aan dat de diagnose ‘angststoornis’ hen kan helpen om te begrijpen en te accepteren wat er aan de hand is en hen kan stimuleren om een behandeling te starten. Daarbij noemden ze expliciet dat het bij de gemengde stoornis belangrijk is om beide te benoemen, omdat anders angst vaak niet wordt herkend of behandeld. Patiënten vinden het lastig om met hun huisarts over angst te praten, waarbij eerdere negatieve ervaringen en een onbekende arts een rol spelen. Ook noemden ze (angst voor) stigma in de maatschappij. Het benoemen van hun klachten als een ‘ziekte’ kan het gemakkelijker maken hiermee om te gaan.

Er valt dus op dat voor patiënten – meer nog dan huisartsen zich soms realiseren – het expliciet stellen van de diagnose angst ook in positieve zin kan bijdragen aan herstel.