Doodgaan en omgaan met gemis, dokters doen de hele dag niets anders dan dit lot uitstellen. Schretlen bundelde een aantal verhalen over doodgaan uit eerdere bundels. De verhalen gaan niet alleen over dood en de groei van een dokter, maar ook over de groei van een schrijver. De rauwe en vaak onbeholpen zinnen uit het dagboek van een co-assistent worden gevolgd door milde verhalen uit de latere praktijk. Zoals een dokter langzaam ervaren raakt, geeft meer taalbeheersing een auteur de kans herkenbaarder en warmere verhalen te schrijven. De heroïek en drama verdwijnen en de berusting blijft. ‘Dokter als ’t regent, dan regent ‘t… zo vat ik dit ook op… over een poosje zal ’t er bij mij ook wel uitkomen,’ zegt een partner als de dokter geheel begrijpelijk midden in de nacht een infarct gemist heeft. Het mooiste is een kort stukje over missen: ‘Ik heb nooit beseft hoezeer je éigen zijn bestaat uit ‘anderen’. Deze verwevenheid laat zich ook niet herkennen, omdat júist ook in het herkennen zélf die verwevenheid zit… Het gemis zit niet alleen in datgene wat buiten jou wegvalt maar ook in datgene wat in jou wegvalt.’(…) ‘Het ontbreekt missen aan meer woorden.’ Schrijvende en beschouwende dokters zijn zeldzaam en die moeten we – met al hun eigenaardigheden – koesteren. Lezen dus.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
