Geprotocolleerde verwijzingen door de huisarts zorgen niet voor een betere urgentiebepaling van een tweedelijnsconsult door de specialist. Een geprotocolleerde verwijzing leidt er vaak wel toe dat er meer klinische relevante informatie wordt overgedragen.
Jiwa et al. hebben in een Brits-Australisch onderzoek gekeken of de soort verwijsbrief (geprotocolleerd versus traditionele verwijsbrief ) van de 102 huisartsen effect had op de hoeveelheid klinisch relevante informatie die in de brief stond. Daarnaast keken de onderzoekers naar de invloed van het soort verwijsbrief op de triage van de specialist op basis van die verwijsbrief. De huisartsen werden in twee groepen ingedeeld: de controlegroep gebruikte een traditionele verwijsbrief en de interventiegroep gebruikte een geprotocolleerde verwijsbrief. Alle huisartsen kregen zes casussen met kenmerken voor een evidente maligniteit. Er werd hen gevraagd een vervolgbeleid te maken met als een van de opties een verwijzing. Deze verwijsbrieven werden geanalyseerd op inhoud en daarnaast door twee specialisten gelezen. Aan hen werd gevraagd hoe zeker ze waren van hun triage naar aanleiding van de verwijsbrief.
In de geprotocolleerde verwijsbrieven stond grofweg twee keer zoveel klinisch relevante informatie. Dit had echter geen effect op het vertrouwen van de specialist in zijn triage op de urgentie van de afspraak na het lezen van de verwijsbrief. Een opvallende bevinding was dat de huisartsen in de interventiegroep vaker een patiënt verwezen dan de huisartsen in de controlegroep. Deze laatste bevinding konden de auteurs niet goed verklaren.
In Nederland zien we ook steeds meer elektronische verwijshulpen. Het is goed om ons te realiseren dat deze wellicht kunnen leiden tot een completere verwijsbrief maar niet altijd leiden tot een betere triage in de tweede lijn.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
