Geen directe link tussen CO2-voetafdruk en patiëntenzorg

Onderzoekers van de universiteit van Lausanne voerden een retrospectieve analyse van de CO2-voetafdruk uit van 10 Zwitserse huisartsenpraktijken in 2018. Zij wilden de gemiddelde CO2-voetafdruk van een consult kwantificeren, de verschillen tussen de praktijken inzichtelijk maken en de mogelijkheden voor mitigatie identificeren. 

Hoe gemeten? 

De onderzoekers gebruikten de Life Cycle Assessment (LCA), een methode om het milieueffect van een product of dienst te meten. Bronnen van broeikasgasemissie rekenden ze om naar een CO2-equivalent. Verder verzamelden zij gegevens over uitgaves, gegevens over de inventaris van de praktijk, verwarming, energievoorziening, mobiliteit van personeel en patiënten, laboratoriumanalyses, afval en managementkosten. Ze verzamelden geen data over de voetafdruk van het voorschrijven van medicatie. 

Mobiliteit vervuilt het meest 

In dit onderzoek had de gemiddelde praktijkruimte een oppervlak van 207 m2, waar 4 stafleden werkten: gemiddeld 2 medische en 2 niet-medische personeelsleden. Per jaar voerden de deelnemers 6273 consulten uit. De meeste deelnemende praktijken hadden een diagnostisch laboratorium en/of een röntgenapparaat.  

Gemiddeld genereerde een consult 4,8 kg CO2-equivalent. Medische gebruiksvoorwerpen en de inzet van laboratorium- en röntgenfaciliteiten droegen het minst bij aan de totale CO2-voetafdruk, respectievelijk 5,5%, 0,5% en 0,4%. De grootste bijdrage (83%) kwam van ondersteunende activiteiten, waaronder mobiliteit van patiënten 33,2%; medewerkers 12,6% en koeriers 9,8%. Gevolgd door het verwarmingssysteem (29,8%).  

Stap in de goede richting 

Vooral de ondersteunende activiteiten, zoals vervoer en verwarming, dragen bij aan de CO2-voetafdruk. Sommige initiatieven, zoals visites op de fiets doen en teleconsulten, lijken een stap in de goede richting. Adviseer ook uw patiënten en collega’s eens met de fiets of het openbaar vervoer te komen!