Column

Geen DSM maar DIY (Do It Yourself)!

Gepubliceerd
15 januari 2024
Leestijd
2
minuten
‘Ik ga hier niet zitten huilen als een klein kind. Zo ben ik niet!’ mompelt hij met onvaste stem vanuit de stoel tegenover mij. Hij kijkt mij even aan, maar dan snel en veilig weer uit het raam. Deze slimme, ontwikkelde dertiger. ‘Ik ga door; ik wil me niet ziek melden. Maar er komt niks meer uit m’n handen. En daarom zit ik hier. Wat zou u me adviseren, dokter?’
0 reacties
Annet Sollie_column
© Margot Scheerder

We praten verder: onbalans, veel én veeleisend werk dat nooit af is en steeds minder tijd en zin voor de dingen die hem eerder oplaadden. We bedenken een plan en hij vertrekt. Ik typ mijn verslagje, mijn HIS eist een hokje om deze patiënt in te proppen en ik val zoals vaak terug op mijn oude, vertrouwde ‘Surmenage, P78’.

Mijn gedachten gaan terug naar de laatste keer dat ik ‘P78, Surmenage’ aanvinkte. Vorige week nog: een andere dertiger, een ongeschoolde maar leergierige vluchteling, op het azc waar ik ook werk. Iedere keer dat ik hem zie lijken de levenslust en hoop verder afgebrokkeld. ‘Ik moet wat nuttigs doen, alstublieft, ik wil werken, er komt niks uit mijn handen. Straks word ik nog gek! Kunt u mij helpen, dokter?'

Net zo verdrietig, net zo wanhopig, net zo uit balans. ‘P78, Surmenage’, maar dan omgekeerd.

Beiden wil ik eigenlijk niet afvinken volgens DSM-lijstjes. Ik wil ze niet op een wachtlijst zetten voor een behandeling in een ggz-instelling over een half jaar. Ik wil ze ook geen label geven in een dossier waar ze nooit meer vanaf komen. Wat ik wel wil is deze mannen helpen, en snel ook. Want ik weet hoe ver je van huis raakt als op hulp wachten te lang duurt. Hulp in welke vorm dan ook. Sinds de podcast met psychiater Jim van Os en Peter Lucassen, ‘De DSM en onnodig medicaliseren’, probeer ik het DSM-denken los te laten.

Het DSM-denken is verworden tot een onmisbare sleutel voor hulp

Maar dat valt niet mee, want het voelt alsof ik iets niet goed doe. Zo zit het, ondanks kritische geluiden, nog steeds ingebakken in onze opleiding en standaarden, al jarenlang. Wat ooit begon als een administratief hulpmiddel is inmiddels verworden tot een onmisbare sleutel voor hulp. Daar moeten we vanaf. Ook voor deze mannen. Want wat belangrijk is, is ze helpen met wat zij nu in hun specifieke situatie nodig hebben om de balans te herstellen. Dat betekent dat ik als huisarts maar gewoon de telefoon pak. Mijn lijstje met lokale hulpbronnen groeit met de dag. Voor de eerste bel ik een coach, voor de ander een lokale fietsenmaker voor een stage. Van DSM naar DIY!

Reacties

Er zijn nog geen reacties.

Verder lezen