De fietsensleutel in het slot laten. Even kwijt zijn wat ze wilde zeggen. Vandaag niet. ‘Ik maak dagelijks een cryptogram. Dat kan dementie voorkomen,’ stelt ze zichzelf gerust. Toch is die eigen geruststelling niet genoeg en zoekt ze ook de mijne. ‘Laten we een onderzoek doen,’ stel ik voor, terwijl ik een MMSE uit mijn bureaulade vis.
Was dat wel nodig, een MMSE? Ik had de score kunnen raden: ze haalt inderdaad de maximale 30 punten. ‘Op mijn sloffen,’ grapte ze er zelf over. En was dementiediagnostiek inderdaad gewenst? Dat had ik niet kunnen raden, maar moeten vragen. Wat vindt mevrouw Broekman belangrijk? Wat is nodig om daar recht aan te doen? Wat betekent het voor haar als ze laag scoort op de MMSE?
In deze H&W een nieuwsbericht over een cochranereview, waaruit blijkt dat de klinische blik van huisartsen richting kan geven aan verder onderzoek, maar onvoldoende accuraat is om de diagnose dementie te stellen. Of u dit vermoeden verder wilt onderzoeken, kunt u het beste afstemmen met de patiënt en zijn mantelzorger(s). Uit een systematische review van Van der Linden et al. blijkt namelijk dat patiënten en hun naasten bij cognitieve klachten de voor- en nadelen van dementiediagnostiek anders waarderen. Met name bij milde klachten zijn de opvattingen en afwegingen divers. Nu eens dit en dan weer dat, zal ik maar zeggen. In samenwerking met Thuisarts.nl ontwikkelden de auteurs de keuzehulp ‘Wel of geen onderzoek naar dementie?’ Deze keuzehulp ondersteunt de gezamenlijke besluitvorming en helpt patiënten en hun huisarts persoonlijke voorkeuren helder te krijgen.
Dat had mevrouw Broekman en mij kunnen helpen. Ook bij eventuele dementie in de toekomst, om te weten wat ze belangrijk vindt als ze met de schoenen aan naar bed gaat.
Zullen we samen beslissen die keuzehulp voortaan vaker te gebruiken? Niet vergeten, hè!
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
