De patiënte had ernstige plasklachten met retentie. De enige oplossing leek een katheter, maar vanwege seksueel misbruik in haar verleden raakte ze ernstig geagiteerd alleen al bij de gedachte daaraan. Volgens de uitgebreide overdracht vanuit de instelling waren er leuko’s gevonden in de urine, maar geen positieve nitriet. Ze wilden wachten op de uitslag van de kweek (’volgens de NHG-Richtlijn’, zoals er bijgeschreven stond). Na verdere verslechtering had de ingeschakelde huisartsenpost telefonisch aangeraden nitrofurantoïne te starten (’eerste keus volgens de NHG-Richtlijn’ stond in de overdracht). Patiënte had die echter niet willen innemen.
Ook ik vond na anamnese en onderzoek een blaasontsteking het meest waarschijnlijk en sprak met haar over de antibiotica, waar hopelijk de (niet volledige) retentie snel mee zou verdwijnen. Ze bleek vanwege een angststoornis geen tabletten te durven slikken. Tegen een drankje bestond geen enkel bezwaar. Met een recept fosfomycine ging ze opgelucht terug naar de instelling. Haar klachten verdwenen.
Het is een mooie illustratie van wat ik dagelijks probeer duidelijk te maken aan beleidsmakers: ik zou niet zonder onze NHG-Richtlijnen kunnen, maar het blijven hulpmiddelen. Daar waar geneeskunde geneeskunst wordt; in het contact tussen ons en onze patiënten, persoonsgericht en pragmatisch, zit hetgeen dat ons vak écht waardevol maakt. Voor onze patiënten, voor ons, en voor de samenleving. Laten we dat nooit vergeten.
Wendy Borneman, voorzitter Raad van Bestuur
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
