Met enige regelmaat krijgt H&W manuscripten aangeboden waarvan we ons afvragen of het verstandig is ze te plaatsen. Soms hebben we als redactie de indruk dat er wetenschappelijk gezien sprake is van glad ijs, soms bestaat er twijfel over de evidence base van nieuwe inzichten en adviezen. Die twijfel krijgt een groter gewicht als dergelijke stukken worden ingediend door opinion leaders, gezagwekkende instituten of belangrijke gremia binnen de huisartsgeneeskunde. Dat verhoogt immers de kans dat aanbevelingen direct in de dagelijkse praktijk worden opgevolgd. Huisartsen kunnen de aanbevelingen al snel beschouwen als een addendum op een bestaande NHG-Standaard. De redactie voelt die verantwoordelijkheid terdege. Lezers mogen erop rekenen dat de redactie de gepubliceerde kopij zorgvuldig heeft gewikt en gewogen en moeten kunnen vertrouwen op de wetenschappelijke onderbouwing. Daarvoor is het vaak noodzakelijk om onafhankelijke deskundigen uit het veld te vragen als referent of hen te vragen een commentaar te schrijven. Het vinden van een objectieve deskundige is in een klein land als het onze soms een probleem. Potentiële referenten hebben vaak een relatie met de auteurs, of geven weinig weerwoord vanwege de status van de auteurs. Dit dilemma geldt enigszins voor het deze maand gepubliceerde manuscript van Hart, dat enige tijd geleden werd ingediend namens de Diabetes Huisartsen Advies Groep (DiHAG).
Nieuwe adviezen
De DiHAG is een gezaghebbend orgaan dat bepleit om bij iedere diabeet die metformine gebruikt een driejaarlijkse screening op serum vitamine B12 uit te voeren, met een aanvullende bepaling van methylmalonzuur (MMA) als de vitamine-B12-spiegel 100-200 pmol/l is. Met deze laatste bepaling kan een vitamine-B12-weefseltekort worden aangetoond. Bij een gevonden tekort adviseert de DiHAG substitutie van vitamine B12. Dat zijn nieuwe adviezen waarover het nodige te zeggen valt. De discussie hierover hoort op het podium van H&W te worden gevoerd zodat de lezer zelf een gewogen oordeel kan vormen. We vroegen dit keer een internist als kritisch referent en nodigden hem ook uit een commentaar te schrijven. Bilo maakt duidelijk dat er nog enkele haken en ogen zitten aan het DiHAG-advies, en ook dat het artikel een aantal belangrijke vragen niet beantwoordt. Zo blijft volgens hem onduidelijk bij welke afkapwaarde er sprake is van deficiëntie: 100 of 150 pmol/l. Bovendien is het de vraag of bij patiënten met vitamine-B12-waarden boven de 150 pmol ook het klinisch beeld moet worden meegewogen in de afweging of substitutie moet worden gegeven. Verder is onzeker welke dosering en welke toedieningsvorm de voorkeur verdienen en hoelang substitutie moet worden voortgezet. Het kan verkeren, de huisarts die met een vernieuwend advies komt, de internist die het bezonken oordeel vertolkt.
Discussie
H&W is een belangrijk discussieplatform voor nieuwe ontwikkelingen in de huisartsgeneeskunde. Daarom hoort de discussie over metformine en vitamine B12 hier gevoerd te worden, toegankelijk voor iedere huisarts die straks zijn beleid gaat aanpassen. Het is natuurlijk onzeker hoe de DiHAG-adviezen uiteindelijk in een nieuwe NHG-Standaard zullen belanden, maar dat ze door de polemieken in dit tijdschrift zullen worden aangescherpt lijkt tamelijk zeker. En dat is een belangrijk bestaansrecht van H&W.
Henk Schers
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
