Hansje kon zijn ogen niet geloven. Wat stonden hier toch een prachtige apparaten allemaal! Het ene toestel glom nog mooier dan het andere of het zag er zó ingewikkeld uit dat het belang er aan alle kanten vanaf spatte. Dat was hem eerder nooit zo opgevallen… En dan al die geleerde dames en heren in hun witte jassen. Wat praatten zij bijzonder… soms zelfs in het Latijn! Hansje durfde bijna geen stap meer te zetten op wat hij toch wel een beetje als gewijde grond begon te ervaren. Zouden die dames en heren wel bereid zijn om naar hem, piepeltje, te luisteren en, beter nog, hem van zijn klachten af willen helpen?
De dermatologe sloeg een arm om Hansjes schouders. Zij wist dat de peau de miroir van de ziel was en begreep dat er van die ziel en de bezitter daarvan niet veel meer over was. ‘Lieverd, wat kan ik voor je doen?’ vroeg ze, half onthutst, half meelevend. Hansje keek haar met grote rode ogen aan. Zijn ogen zwierven langs alle dozen met spullen, langs de scharen en pincetten en de glimmende apparaten, keken haar toen weer aan en hij stamelde: ‘Wilt u gewoon zeggen dat u het ook niet meer weet…?! Want uw collega’s zeggen toch weer wat anders!’ Hans van der Voort hvdvoort@knmg.nl
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
