Hoe zat het ook alweer met koolmonoxidevergiftiging?

In Nederland overlijden per jaar 5 à 10 mensen aan de gevolgen van een koolmonoxidevergiftiging. Daarnaast zijn er jaarlijks ongeveer 200 ziekenhuisopnames en worden enkele honderden mensen op de SEH behandeld voor een koolmonoxidevergiftiging. Grote boosdoeners zijn oude, niet goed onderhouden cv-ketels en open verbrandingsinstallaties in woningen, zoals afvoerloze geisers, open haarden, gaskachels en gasfornuizen, soms in combinatie met gebrekkige ventilatie. Daarnaast zijn er ook steeds vaker koolmonoxidevergiftigingen bij (veelal jonge) waterpijprokers. Een waterpijpsessie van een half uur staat gelijk aan het roken van 100 sigaretten. Uit onderzoek blijkt dat de CO-concentratie in het bloed van waterpijprokers vaak is verhoogd.

Het aantal (chronische) koolmonoxidevergiftigingen is waarschijnlijk hoger dan het aantal diagnoses, want het klinische beeld is aspecifiek en met name in de eerste lijn zijn zorgverleners hierop nog onvoldoende alert. Dat geldt vooral voor chronische koolmonoxidevergiftigingen. Locatiegebonden klachten en de plaatselijk aanwezige verwarmingsinstallaties zijn hiervoor vaak de beste aanwijzingen.
De belangrijkste behandeling is het wegnemen van de bron en het toedienen van normobare dan wel hyperbare zuurstof. Hyperbare zuurstof wordt geadviseerd bij ernstige klachten of een HbCO > 25%. Tot slot is de follow-up na 1 tot 2 maanden van belang, omdat een aanzienlijk deel van de patiënten na een doorgemaakte koolmonoxidevergiftiging neurocognitieve en/of psychische restverschijnselen ontwikkelt.