Hoop voor de toekomst?

Doelgroep (Bij zorggroepen en beleidsvorming betrokken) huisartsen, zorgverzekeraars, toezichthouders, patiëntenverenigingen, beleidsmakers en politici. Inhoud Minister Schippers van VWS verdedigt in de Tweede Kamer de zorgbegroting van het kabinet Rutte met de woorden ‘De premiebetaler moet meer zorg voor zijn geld krijgen.’ Omdat het betalingsprobleem van de zorg tegenwoordig zo expliciet naar voren komt, vragen de beroepsverenigingen van huisartsen juist nu om investeringen in de huisartsenzorg. Huisartsen hebben in de zorg een cruciale positie, veroorzaken niet het probleem van de substantiële kostenstijging, maar zijn mogelijk wel een (klein?) deel van de oplossing van het betalingsprobleem. Versterking van de huisartsgeneeskunde kan alleen maar meerwaarde hebben wanneer gelijktijdig ook een aantal veranderingen in het nieuwe zorgstelsel en op de zorgmarkten wordt doorgevoerd. Met de ervaringen uit het verleden is dat gegeven de kennis van het heden en de hoop voor de toekomst. In het boek Huisartsgeneeskunde in het nieuwe zorgstelsel houdt huisarts Anton Maes een krachtig en bevlogen pleidooi voor de versterking van de huisartsgeneeskunde in het sterk veranderde (en veranderende) zorglandschap. In 21 hoofdstukken maakt Maes een scherpe analyse van het verleden, beschrijft het complexe heden en houdt hoop voor de toekomst van de generalist van de gezondheidszorg als gids van de patiënt tussen de lijnen. Eén hoofdstuk (Kostenverbijzondering en kostprijsberekening) is van de hand van gastauteur professor G.J. van Helden. In twaalf bijlagen is specifieke informatie opgenomen, variërend van de macrofinanciering van het zorgstelsel, afspraken in het zogenaamde ‘Vogelaarakkoord’ en het Nederlands zorgstelsel tot praktijkkosten, het praktijkinkomen en praktijkondersteuning. Oordeel Het boek bevat een (overladen) veelheid aan informatie. Dat is de kracht (‘alles’ staat er in), maar tegelijkertijd ook de achilleshiel: de lezer kan afhaken. De presentatie en de interpretatie van feiten vanuit een bepaald paradigma kan aanleiding zijn dat andere partijen in de zorg zich in de verdediging gedrongen voelen. Dit kan het zoeken naar passende oplossingen voor de problemen waar de zorg zich voor gesteld ziet, en de rol van de huisartsenpraktijk daarin, belemmeren. Kees in ’t Veld