Met stijgende zorg heb ik het advies over huilende baby’s gelezen in het Journaal (Huisarts Wet 2008;51;639). Daar waar wordt gesproken van ‘graduated extinction’, gecontroleerd huilen, wordt mijns inziens geheel voorbijgegaan aan de behoefte van het jonge, afhankelijke kind. Met deze methode, waarbij ouders hun kind steeds langer laten huilen alvorens het aandacht te geven, komt het kind in een ernstige stresssituatie die uiteindelijk wel zal leiden tot stil worden, maar ten koste van grote hoeveelheden stresshormonen, verdringing van het trauma en alle gevolgen daarvan voor de ontwikkeling van het jonge brein en de latere geestelijke gezondheid. Het RIVM heeft niet voor niets – mede op advies van het NIP – zeer recent de nieuwe richtlijn voor huilbaby’s ingetrokken. Wanneer we zorgen dat huilende baby’s de juiste aandacht krijgen en dat hun depressieve moeders de aandacht krijgen die zíj nodig hebben, kan zich een sensitieve responsiviteit ontwikkelen die de gezondheid van baby’s én ouders ten goede komt. Willy van Maarseveen Sandelowsky
Antwoord
In haar reactie op het stukje over huilbaby’s geeft collega Van Maarseveen aan dat ze zich zorgen maakt over ‘graduated extinction’. Hierbij wordt ouders aangeleerd steeds iets langer te wachten met het reageren op het gehuil van hun baby. De bedoeling is dat daarmee het huilen langzamerhand minder wordt en de ouders minder wanhopig. De bijdrage betrof een verslag van een in het BMJ gepubliceerd onderzoeksartikel. Moeders kregen in drie sessies voorlichting, waarin onder andere ‘graduated extinction’ werd geadviseerd. Het bleek dat de interventie een significant positief effect had op de wanhoop van de moeders. Ze waren minder depressief en sliepen beter. Ook de baby’s sliepen significant beter in de interventiegroep. Gecontroleerd huilen had op de gekozen uitkomstmaten dus een positief effect. Of dit leidt tot gezondheidsschade op langere termijn werd niet onderzocht. Het is opvallend dat het RIVM onlangs heeft besloten de conceptrichtlijn – voorlopig – niet te implementeren. Ogenschijnlijk heeft dat meer te maken met druk vanuit de Nederlandse Vereniging voor Psychologen (NIP) en de lactatiekundigen dan met nieuw beschikbaar bewijs. De hypothese van collega Van Maarseveen is weliswaar sympathiek, maar ieder bewijs dat gecontroleerd huilen leidt tot gezondheidsschade bij baby’s ontbreekt. Ik verwacht dan ook dat consultatiebureaus het zullen blijven adviseren. Ze hebben het wetenschappelijk bewijs aan hun kant. Henk Schers
Literatuur
- 1.Nossent S. Ondersteun de relatie bij overmatig huilen. TvV 2009;19:12-5. www.knov.nl/home/_service/Inhoudsopgaves_2009/januari_2009/.
- 2.Reactie op de conceptrichtlijn ‘Aanpak excessief huilen bij zuigelingen’ (april 2008) en ‘Standpunten NIP bij omgaan met huilen’ (oktober 2008). www.psynip.nl.
- 3.Bosch I. De Onschuldige Gevangene. Amsterdam: L.J.Veen, 2007:67-78.www.proline.nl.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
