Ikke

Ze was boos op de huisarts in opleiding, want ze was na twintig minuten al de spreekkamer uitgestuurd om een nieuwe afspraak te maken voor de rest van haar vragenlijstje. Er stond nogal wat op dat lijstje van haar, en nog ingewikkelde vragen ook. Nu stond ze verontwaardigd te wezen voor de balie. “Het is een schande”, riep ze. “Bij mijn vorige huisarts werd ik nooit weggestuurd al had ik nog zoveel vragen. Daar betaal ik voor.” De assistente kreeg er geen redelijk woord in, of uit. Ten einde raad schoof ze haar mijn kamer maar binnen. Ik betoogde dat andere mensen ook een afspraak hadden. Die zaten nu in de wachtkamer, omdat zij… Ze wilde er niet van weten. Ze had niets te maken met de wachtkamer, met andere mensen of met andermans afspraken. Het ging alleen om haar. Een echt gesprek wilde het niet worden. Dus kreeg ze een preek. Dat iedereen in Nederland weet dat een huisarts afspraken van tien minuten maakt. Dat ze een volgende keer langer kan afspreken. Dat ze het krijgen kan zoals ze wil, als ze het vraagt tenminste. Wat niet kan is tien minuten afspreken en doodleuk een halfuur blijven zitten. Dat kan bij de kapper niet en dat kan bij de dokter niet. De klant is koning, zeker. Alle klanten zijn koning. De klant na haar is dus ook koning. Ze was het niet met me eens. Er was maar één koningin en dat was zij. Patiënten kunnen een andere dokter nemen. Soms zou ik willen dat andersom ook kon. Nico van Duijn