Inlegzool en valgusbrace bij gonartrose niet zinvol

De onderzoekers beoordeelden de biomechanische effecten van zowel een laterale inlegzool als een valgusbrace onder patiënten met vroege gonartrose en varusstand. Hiertoe analyseerden zij data van een eerdere RCT van uiteindelijk 80 patiënten in een gespecialiseerde kliniek. Alle patiënten werden initieel behandeld met voorlichting, analgetica en fysiotherapie, waarna zij werden gerandomiseerd voor ofwel een inlegzool, ofwel een valgusbrace. Een dynamische loopanalyse werd verricht met en zonder orthese, waarbij metingen werden gedaan door middel van vaste markeerpunten op het lichaam. Bepaald werd voornamelijk het knie-adductiemoment, wat mag worden beschouwd als het meetinstrument van mediale dan wel laterale kniebelasting. Zowel het effect bij aanvang van behandeling als het effect na 6 weken werd gemeten. Daarnaast was er aandacht voor verschillen tussen subgroepen wat betreft therapietrouw, BMI en mate van artrose. Data-analyse vond plaats met een regressie-analyse op basis van het intention-to-treatprincipe.

Bij aanvang was er een gemiddelde reductie van 4% (p = 0,003) van het piek-knieadductiemoment bij patiënten met een inlegzool, vergeleken met patiënten zonder inlegzool. Na 6 weken was dat effect verminderd tot een reductie van 1% (p = 0,001). Waarschijnlijk zijn deze verschillen klinisch te gering om op te merken. Bij de bracegroep bleek er geen enkel biomechanisch verschil meetbaar, noch bij aanvang, noch na 6 weken. De subgroepanalyse toonde geen verschillen in biomechanische parameters voor overgewicht, mate van artrose noch in de mate waarin de patiënten zelf effect rapporteerden.