Integrale toetsing: de voorspellende waarde van een simulatiespreekuur en kennistoetsen voor de kwaliteit van het dagelijks handelen

Doel: Het vaststellen van de meetkundige kwaliteiten van een simulatietoets en drie kennistoetsen; selecteren van de beste methoden voor kwaliteitsverbetering in de dagelijkse praktijk.
Methode: Screening en zo nodig aanpassing van de toetsinstrumenten op validiteit, betrouwbaarheid en haalbaarheid; samenstelling van een integrale toets, bestaande uit een algemeen medische kennistoets, een kennistoets over medisch-technische vaardigheden, een kennistoets over arts-patiëntcommunicatie, en twee toetsmethoden voor observatie van echte en simulatieconsulten. De drie kennistoetsen werden thuis gemaakt. De 100 deelnemers werden vervolgens ingedeeld in twee vergelijkbare groepen. Groep 1 werd eerst geobserveerd in een simulatiespreekuur en daarna in de eigen praktijk; groep 2 deed hetzelfde in omgekeerde volgorde, dit om een eventueel volgorde-effect vast te stellen. In beide settings werden de consulten op video opgenomen en door observatoren gescoord op arts-patiëntcommunicatie en medisch handelen.
Resultaten: Alleen het simulatiespreekuur bleek gevoelig voor een volgorde-effect. Observatie van praktijkconsulten was meer valide en beter haalbaar dan observatie van simulatieconsulten; de betrouwbaarheid van beide methoden was vergelijkbaar. Kennistoetsen voorspelden de kwaliteit van het dagelijks handelen beter dan het simulatiespreekuur. De voorspellende waarde was echter te beperkt om observatie van echte consulten te kunnen vervangen.
Conclusie: Integrale toetsing van arts-patiëntcommunicatie en medisch handelen impliceert observatie van consulten in de praktijk. Gelet op de goede toepasbaarheid zijn kennistoetsen second best.