Intermezzo

Marijke Hilhorst schrijft in De vader, de moeder & de tijd over het dementeringsproces van haar ouders. Het is een mild en intiem boek. Om licht te huiveren en hard te lachen. Eenvoudige woorden klinken bijna poëtisch. Een boek vol gestileerde wanhoop. Neem het stukje ‘Het Amstelhotel’ als de ouders in een verpleeghuis zitten: ‘Sinds kort zijn de vader en de moeder in het tehuis voor het middageten ingedeeld aan de tafel met de smakkers, knoeipotten, tandelozen, slurpers en spugers. Het personeel noemt deze tafel ‘Het Amstelhotel’. Soms houd ik ze daar gezelschap, zoals op deze herfstdag. De vader stopt het in stukjes gesneden vlees in de zak van zijn colbert: ‘Het is taai en waar moet ik het anders laten’. De moeder krijgt tot moes gemalen voedsel omdat ze niet goed meer kan kauwen. De vader meent aan deze tafel te moeten zitten vanwege de moeder en dat bevalt hem maar niks. Ze kibbelen. Opeens zegt de moeder: ‘Als het zo doorgaat, dan zeg ik: Hilhorst, ik heb er genoeg van, en dan ga ik’. ‘Waarheen,’ vraag ik. ‘Nou gewoon, naar mijn moeder.’