Het zou zomaar kunnen dat in uw praktijk de jongvolwassenen met emotionele of psychische problemen u (bewust) niet opzoeken. Uit een onderzoek, uitgevoerd door Engelse onderzoekers onder jongvolwassenen (18-25 jaar), kwam naar voren dat 35% van de participanten die actuele psychische of emotionele problemen rapporteerden, hiervoor geen hulp zochten. Meest genoemde redenen om geen of laat hulp te zoeken waren ‘afkeer van praten over gevoelens, emoties of gedachten’, gevolgd door ‘gêne en schaamte die geassocieerd zijn met het zoeken naar hulp voor psychische of emotionele problemen’.
Geschat wordt dat 75% van alle problemen op het gebied van de geestelijke gezondheid ontstaan voor het 25e levensjaar. Reden voor de onderzoekers om in kaart te brengen waar voor jongvolwassenen de belemmeringen bij de toegang tot de (eerstelijns) geestelijke gezondheidszorg liggen. Zij namen een steekproef uit een groep jonge adolescenten (18-25 jaar), die via advertenties op scholen en bibliotheken, maar ook via online netwerken en sociale media geïnformeerd werden over het onderzoek.
203 deelnemers reageerden op de online enquête (waarbij 19% de enquête niet volledig afmaakte). 91 (48%) respondenten gaven aan dat zij op op dit moment emotionele en/of psychische problemen doormaakten, 123 (65%) respondenten gaven aan gedurende hun leven een emotioneel of psychisch probleem doorgemaakt te hebben. Dit betrof vaker vrouwen (74%) dan mannen (26%, OR 1,92, 95%-BI 1,02 tot 3,62). Het meest frequent werden depressie (n = 91, 45%), angst (n = 71, 35%) en zelfbeschadiging (n = 60, 30%) gemeld. De barrières om hulp te zoeken variëren van ‘moeite met het herkennen van symptomen’ tot ‘zorgen over de beschikbaarheid van hulp’ en kunnen ontstaan tijdens ieder stadium van het proces van hulp zoeken. Gezien de hiervoor genoemde barrières zou het percentage van 35% dat geen hulp zoekt weleens een onderschatting kunnen zijn. Voor elk psychisch probleem dat u ziet is er een dat u niet ziet?
Reacties (1)
Ik was 23 jaar, pas een abortus gehad en in gesprek met een psycholoog. Ik wilde o ver de verloren relatie praten maar de psycholoog wilde over het verleden praten. In deze leeftijdsgroep moet je aansluiten op wat zo iemand beleeft en niet gelijk over het verleden. Je komt er wel op, maar dan via een omweg. Dit was echt te abrupt en ik sloot het te vroeg teleurgesteld af. Ik praat over 40 jaar geleden maar het heeft wel mij leven beïnvloed. Ik ben nu nog steeds depressief.
- Login om te reageren
