Kansen, bedreigingen en koudwatervrees

Telezorg zal onontkoombaar de verhoudingen en de rolverdeling tussen patiënten, hulpverleners en mantelzorgers doen veranderen. In Ver weg en toch dichtbij? beschrijft het Centrum voor Ethiek en Gezondheid de ethische vragen die dit met zich meebrengt. Vermoedelijk zullen patiënten en mantelzorgers door telezorg meer medische handelingen verrichten en wordt de rol van de hulpverlener meer die van coach. In beginsel is dat een positieve ontwikkeling, zo stelt het Centrum, mits patiënten en mantelzorgers niet overvraagd worden en dit ook willen. Voorts is het zaak de telezorg op zo’n manier in te richten dat ook minder zelfredzame en mediawijze patiënten er sterker uitkomen en de mantelzorgers, die toch al op hun tenen lopen, niet nog zwaarder belast worden. De apparatuur die met telezorg het huis binnenkomt kan de privésfeer onder druk zetten, maar patiënten blijken zich opmerkelijk genoeg niet zo snel in hun privacy aangetast te voelen. Ze moeten dan wel zelf kunnen beslissen dat ze aan telezorg meewerken en zelf kunnen bepalen wanneer professionals via een monitor ‘meekijken’. De verantwoordelijkheden en aansprakelijkheden rond telezorg blijken nog verre van geregeld te zijn. Al met al: volop kansen, enkele bedreigingen en ook wel een vleugje koudwatervrees. Het Centrum voor Ethiek en Gezondheid maakt zelf de vergelijking met internetbankieren. Dat was inderdaad ook even wennen, maar het Centrum verzuimt te vermelden dat de banken ons met zachte hand tot het flappentappen en het digitale overschrijven hebben gedwongen. De aanvankelijke heimwee naar het persoonlijke contact met die alleraardigste bankmedewerkster zijn de meesten van ons allang weer vergeten, zeker nu we veel minder voor geld in de rij hoeven te staan. Zou het met telezorg ook niet zo gaan? (Tjerk Wiersma)