Een beetje doodgaan
Mijn man en ik wilden graag een gezin. En dat leek zo simpel: stoppen met de pil en daarna zwanger worden. Maar na een paar maanden ‘oefenen’ kreeg ik een voorgevoel dat er iets niet klopte. Pas een jaar later werd actie ondernomen voor de gebruikelijke onderzoeken. Mijn man bleek verminderd vruchtbaar te zijn. Bovendien was er een behoorlijke vervorming aan mijn linkereileider. Ik kan me die uitslagen nog als de dag van gisteren herinneren. Ik had er echt geen rekening mee gehouden dat het zo erg kon zijn! Ik was nota bene in mijn eentje naar de afspraak met de gynaecoloog gegaan… Moest ik dus nadien zelf mijn man het nieuws vertellen. Die dag zijn we samen een beetje doodgegaan. Je hebt geen idee wat het is om een kind te krijgen en toch val je in een gigantisch gat. Wat een verdriet! Was ik nu boos op mijn lijf dat niet helemaal ‘goed’ werkte? Of baalde ik omdat een droom uiteenviel? We hadden daar simpelweg geen antwoord op. Voor het eerst in mijn leven, net 29 jaar oud, ging ik nadenken over de ‘echte’ zin van mijn leven. Wat is die zin als ik geen kinderen kan krijgen? Is dat niet de basis van ons bestaan?
Klinische liefde
Al met al kwam er een hoop op ons af. Na vele gesprekken hebben we besloten verder te gaan met KI. Het zou immers niet geheel onmogelijk zijn om met behulp van kunstingrepen zwanger te raken. Een periode van agenda’s bijhouden, hormonen slikken en insemineren volgde. Zo onwezenlijk om te doen. Samen stap je de kliniek in, je doet je ding, drinkt achteraf een bak koffie en het hopen begint weer. Iedere maand volgt de teleurstelling. De tijd gleed langzaam aan ons voorbij. Of we het nu wilden of niet, het beheerste werkelijk ons hele leven. Bij elke beslissing over bijvoorbeeld een nieuwe baan, een huis en noem maar op, kwam ons zo gewenste kind om de hoek kijken. KI lukte uiteindelijk niet. Pas twee jaar later waren we mentaal aan IVF toe. Opnieuw zo’n onnatuurlijk gevoel. Nu zouden we namelijk echt een kind gaan ‘maken’. Sterker nog, een laborant zou als eerste getuige zijn van onze bevruchting. Iets wat zo liefdevol hoort te zijn, wordt ineens klinisch en koud. Twijfels hebben we zeker gehad. Steeds maar weer nieuwe vragen en moeilijke keuzen. Wilt u één of twee embryo’s terugplaatsen? Wilt u de overige embryo’s invriezen? Een vruchtwaterpunctie? Vooral dat laatste zou bizar zijn. Ben je na zoveel omwegen eindelijk zwanger en dan komt er slecht nieuws uit zo’n vruchtwatertest. Abortus is dan toch het laatste waar je aan denkt.
Eitjes en zwemmers
Toch zijn we met IVF gestart en we werden echt superlief geholpen in het ziekenhuis. Ik kreeg zakkenvol spuiten, ampullen en pillen om mijn eitjes te kweken. De hormonen gierden door mijn lijf en ik had overal blauwe plekken van het prikken. Intussen groeiden mijn eierstokken flink. Toen kwam de dag van de punctie! Gelukkig wist ik niet van tevoren hoe pijnlijk dat is. De oogst van 24 eitjes maakte echter veel goed. Trots leverde ik mijn eitjes af bij het laboratorium. Manlief met me mee, want nu mag hij nog even aan het werk. Hij krijgt twee plastic potjes in de handen geduwd. Ik zie nog zijn gezicht. ‘Aan één potje heb ik wel genoeg, hoor!’ De laborante antwoordde vrolijk: ‘Ja, meneer, maar we willen alleen de beste zwemmers van u en die zitten niet in de eerste straal. U moet dus tussentijds even van potje wisselen.’ Het huilen staat je nader dan het lachen op zo’n moment. Bij overhandiging van het gewenste potje kregen we nog zo’n ‘grappige’ mededeling: ‘Kom over een halfuur nog even terug. We bekijken nu direct of uw sperma goed genoeg is, anders mag u nog een keer.’ Het gezicht van mijn man sprak opnieuw boekdelen. Vervolgens kregen we de slappe lach. Het is net een komische film en ineens ben je zelf de hoofdrolspeler. Evengoed, we hadden goede eitjes en recordhouders onder de zwemmers! Maar ja, na twee dagen niet één bevruchting ‘in de reageerbuis’…
Leven zonder kinderen
De medische wereld bleef ons hoop geven door vervolgens ICSI voor te stellen. Maar iets diep in ons zei: Waar zijn we toch mee bezig? Het voelde allemaal zo onnatuurlijk. Iedereen is lief en meedenkend, maar de wetenschap kan gewoon niet altijd de gewenste oplossing bieden. We zijn dus uiteindelijk gestopt met de behandelingen en gestart met genieten van een leven zonder kinderen. Dat kan ook best: we doen veel leuke dingen en zijn beslist gelukkig samen. Maar een wrang gevoel blijft levenslang op de achtergrond knagen.
H&W nodigt bij iedere nieuwe standaard een patiënt uit om over zijn ervaringen te vertellen.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
