We weten steeds meer over COVID, en de onzekerheid die ik in de praktijk ervaar wordt daardoor steeds kleiner. Maar met de komst van diverse virusmutaties lijkt de onzekerheid over waar het met de epidemie en de komende maanden van ons leven heen gaat, juist steeds groter te worden.
Ik herinner me dat ik een jaar geleden de waarschuwingen van mijn in Azië wonende schoonfamilie wat overdreven vond en dacht dat het allemaal wel mee zou vallen. Afgelopen dagen sprak ik met Portugese en Britse collega’s. Ik probeerde me een voorstelling te maken van de aantallen coronapatiënten die ze noemden en hun werkomstandigheden. Van de stop op alle niet-COVID-zorg en de wachttijd die daarvoor al tot vele weken was opgelopen. Ik maakte me zorgen om hen, en om de mogelijkheid dat ons hetzelfde te wachten staat. Tegelijkertijd merkte ik dat ik me dat gewoon niet kon voorstellen. Het is niet zo dat ik het bagatelliseer zoals vorig jaar. Ik weet wel degelijk dat het realistisch is, misschien zelfs zeer waarschijnlijk, dat het in Nederland nog een tandje erger wordt dan het nu is. En toch heb ik er geen beeld bij…
Als u deze column leest weet u hoe het ervoor staat. Zitten we in die derde golf? Is hij hoger dan u een maand geleden voor mogelijk had gehouden? Of komen we ‘goed’ weg en lijkt er weer wat zicht op versoepeling? Ik hoop het laatste, maar vrees het eerste.
Ondertussen blijft het NHG u natuurlijk samen met de LHV en InEen ondersteunen om elke (kleinere of grotere) golf zo goed mogelijk het hoofd te kunnen bieden. Dat staat in ieder geval wél vast!
Wendy Borneman, voorzitter Raad van Bestuur
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
