Krakkemikkig

Laatst hoorde ik van een uit elkaar gescheurd, hoogbejaard stel in een andere stad. De één opgenomen in een verpleeghuis, de ander bleef thuis. Ze vonden het verschrikkelijk na 60 jaar huwelijk. Beiden zijn kort daarna overleden. Dat doen we hier nooit, tenzij het samen geen leven meer is natuurlijk. Het lijkt ons beschaafder als de zorg naar de mensen komt. Stel je voor, de één wordt wel erg krakkemikkig terwijl de ander nog uit de voeten kan met de rollator. De meest krakkemikkige gaat een middag naar de dagopvang, dan twee dagen en ten slotte de hele week. Zo groeit het bejaarde stel toe naar een verhuizing naar een zorgcentrum, dat is een verzorgingshuis en verpleeghuis ineen. Niemand wil uit zijn eigen huisje weg. Maar velen doen het uiteindelijk wel en zijn dankbaar dat het kan. De één met een beetje zorg, de ander met veel zorg maar wel samen in hetzelfde zorgcentrum; twee woningen op dezelfde gang bijvoorbeeld. Of één van het stel op de verpleegafdeling en de ander in een zorgappartement, tien stappen bij elkaar vandaan. Nemen de gebreken toe, dan neemt de zorg toe. Wordt een bewoner van een zorgcentrum toenemend verpleegbehoeftig, dan komt de verpleging wel naar hem of haar toe. Niet andersom, geen interne verhuizing als het even kan. Zorg en budget zoeken de zorgbehoeftige wel op, niet andersom. Heel gewoon eigenlijk. Leuker is het niet te maken als je oud wordt. Perfect krijgen we het ook niet. Maar een stel samen oud laten worden, dat lukt ons meestal wel. Laten andere zorgcentra in Nederland maar komen kijken hoe dat moet. Gewoon doen, de rest is organisatie. Nico van Duijn