Levenseindewens bij dementie

Huisarts Constance de Vries en kunstenaar Herman van Hoogdalem laten de worsteling van de patiënten goed zien. Hoe om te gaan met deze opgeëiste verantwoordelijkheid en de loyaliteitsdruk op hun naasten?

In de narratieven van dit boek komen het verleden, de zorgcontext en zingevingsvragen van de patiënten aan de orde. Vaak wordt het gesprek bemoeilijkt door taalproblemen en velen worstelen met de angst dat hun taalonvermogen hen niet meer in staat zal stellen hun doodswens voldoende over te brengen als het in hun ogen zover is: ‘Ik ben zo bang te laat te zijn, dat ik nog liever te vroeg afscheid wil nemen…’

Ook komen naasten, partner en/of kinderen aan het woord. Zij brengen respect op voor de euthanasiewens van hun geliefde, vaak al direct na de diagnose geuit en op schrift gesteld, en voelen de verantwoordelijkheid hem of haar daarin te steunen, ook als zij de doodswens zien ‘verschuiven’ bij het vorderen van de dementie.

Hun uitspraak ‘Er is volgens mij geen goed moment, het enige is dat je het slechte moment vóór kunt zijn’ is het huidige advies om de autonomie bij deze vaak nare ziekte mogelijk te maken, maar brengt ook worsteling van de patiënt en loyaliteitsdruk van zijn naasten met zich mee. Deze worden door dit boek goed verbeeld, ook in prachtige schetsen van de patiënten.

WAARDERING: ●●●●○