Liggen

Liggers zijn mensen die tot hulpeloosheid vervallen bij bijvoorbeeld een knieblessure. Ze liggen kreunend op de grond of flauwgevallen op de markt. In zuidelijke culturen is dit een geaccepteerde manier om pijn te tonen. Ten noorden van Brussel wordt zulk gedrag aanstellerij genoemd. Andersom vinden mediterrane mensen die noordelingen koude kikkers die hun emoties verdringen. Het is inderdaad maar net waar je wiegje heeft gestaan. Ik ken drie soorten liggers: de hulpeloze, de klagende en de demonstratieve liggers. De hulpelozen hebben lichaamstaal tot kunst verheven. Blik en houding vertellen u: ‘Ik kan niet meer’. Tekst hebben ze niet nodig. Klagende liggers daarentegen maken geluid. Hortend ademend verzuchten ze dat ze echt niet aan het hyperventileren zijn. De meest theatrale zijn de demonstratieve liggers. Ze grijpen naar hun knie en rollen over de grond. Ze zijn nauwelijks overeind te krijgen, hinken kan niet meer, maar op de brancard rollen lukt ze vlot. Het lijkt allemaal erg onnederlands, dit gedrag. Toch hebben liggers ook een zeer gewaardeerde kant. Denk aan de flauwgevallen jongedame in de gymzaal. Iedereen wordt daar behulpzaam van. Het brengt het goede in omstanders naar boven. De klagende ligger doet het uitstekend in sommige huwelijken, met zo’n zorgende partner, of bij instanties. De demonstratieve ligger is de bekendste: de profvoetballer. Die valt kreunend op het zachte gras en wordt bezorgd weggedragen. De aanpak van liggers verschilt ook. Hulpeloze liggers help je zonder nadruk overeind. Niet praten met hulpeloze liggers, het werkt niet. Met klagende liggers kun je wel praten, maar niet over hun onderwerp. Toon respect, maar reageer niet. Bij demonstratieve liggers moet je meer op het publiek reageren. Het is hun show, jij hebt maar een bijrol. Nu snapt u ook waarom profvoetballers met een meniscus een half jaar revalideren en u in een paar weken. Ze zijn hoofdrolspelers en dat houden ze graag zo. Nico van Duijn