Psychologen uit Maastricht geven aan dat vragenlijsten voor (zelf)rapportage van emotie-eten niet meten wat beloofd wordt, namelijk een verhoogde voedselinname in reactie op negatieve emoties. Kortom, er is geen eenduidig bewijs voor méér eten tijdens emotionele omstandigheden.
Maastrichtse onderzoekers hebben een review gedaan van onderzoeken naar emotie-eten die gevalideerde vragenlijsten voor emotie-eten hebben gebruikt. De onderzoekers waren op zoek naar de relatie tussen zelfgerapporteerde status van ‘emotie-eter’, stemming en voedselconsumptie. Emotie-eten is oorspronkelijk gedefinieerd als eten in respons op negatieve emoties. Bij onderzoek naar emotie-eten is het gebruikelijk om mensen in te delen in verschillende eettypes, waarbij de categorieën zijn gebaseerd op scores van (zelfrapportage) vragenlijsten.
De onderzoekers hebben eerst gekeken naar onderzoeken uit een experimentele setting. Hierbij zijn er meerdere manieren mogelijk om metingen te doen. Door het tonen van videofragmenten wordt bijvoorbeeld verdriet opgewerkt bij de proefpersonen. In de helft van deze onderzoeken werd geen toename van voedselconsumptie gevonden. Bij onderzoeken waarbij proefpersonen werd gevraagd terug te denken aan een persoonlijke emotionele gebeurtenis, is het aantal onderzoeken dat een significant effect op het eetgedrag aantoont, even groot als het aantal onderzoeken dat dit niet bevestigt. Ook bij onderzoeken waarbij gebruik werd gemaakt van een stressinducerende taak werden er tegenstrijdige resultaten gevonden. Vervolgens keken de onderzoekers ook naar onderzoeken in een natuurgetrouwe (‘dagelijkse praktijk’) setting, waarbij de proefpersonen werd gevraagd om een dagboek bij te houden van hun emoties en voedselinname. De auteurs vonden geen duidelijk verband tussen emotie-eten en verhoogde negatieve emoties. De onderzoekers concluderen dat er geen eenduidig bewijs is voor méér eten tijdens emotionele omstandigheden. Weer een aangrijpingspunt voor een behandeling minder?
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
