Moeie voeten

De gewone medisch specialist begint met het gezondheidsprobleem, de vraag van de patiënt. Daar wordt een oplossing bij gezocht. De patiënt krijgt antwoord op zijn vraag. De privékliniekspecialist doet het andersom. Die heeft een oplossing en daar worden patiënten bij gezocht. Neem nu spataderen. De patiënt heeft moeie voeten, misschien wat dik en pijnlijk. Of hij vindt zijn voeten lelijk. In de privékliniek krijgt de patiënt wat ze hebben: een echo-onderzoek en laseren van de vaten, zelden steunkousen. Of ze 100% succes garanderen zonder complicaties, dat weet ik niet. Dat zou ook raar zijn. Geneeskunde doet niet aan 100% garantie. Vanzelfsprekend zijn ze steengoed in echo’s en laseren. Ze doen immers niets anders. Ze kunnen niets anders. Ze zijn misschien goed in de ingreep, het medisch trucje. Ze zijn niet het best in een antwoord geven op de vraag van de patiënt: wat helpt het best en kan zo’n ingreep kwaad? Die privékliniek maakt het niet uit. Ze doen in oplossingen, niet in vragen. Die oplossingen kunnen zomaar 1500 euro opleveren voor moeie voeten. Bij complicaties in het weekend mag de huisarts of de spoedeisende hulp het opknappen, want dan is de spataderkliniek gesloten. Die speciale klinieken met één medisch kunstje maken gebruik van de marktwerking in de zorg. Marktwerking was bedoeld om betere en goedkopere zorg te leveren. Of ze betere antwoorden geven betwijfel ik. Ze zijn vast handig in de oplossing, maar daar gaat het niet om. Goedkoper zijn ze ook niet, want ze doen nooit niets. ‘Vraag zoekt oplossing’ zou het moeten zijn. Voor speciale klinieken is het eerder ‘Medisch kunstje zoekt budget’.