Niet-helpen voor hulpverleners

Niet-hulpverlenen voor hulpverleners als een provocatieve vorm van ggz-hulpverlening. In dit lezenswaardige en humoristische boek zien we dat we als huisartsen slechts een kleine schakel kunnen zijn in de oplossing van psychische problemen van onze ggz-patiënten. En vooral ook dat we daar tevreden mee moeten zijn. Relativeren van problemen is voor ons en voor onze patiënt vaak de eerste en belangrijkste stap in de therapie. Daarbij reikt dit boek vele (niet-)strategieën aan om dat te bereiken, zoals oplossingen weigeren, dommetje spelen of specifieke interventies als zijpaden bewandelen of uit de inhoud blijven. Iedere strategie wordt aan de hand van een herkenbare casus behandeld.

Het boek laat zien dat we ons minder moeten uitsloven, bij voorkeur niet het voortouw moeten nemen en dat we daarmee ook voorkomen dat we zelf burn-out raken. Daar hebben onze andere patiënten niets aan, maar ook onze ggz-patiënten niet. Humor en plezier in je werk zijn de logische gevolgen van deze niet-hulpverlenenaanpak. Mogelijk geldt deze aanpak niet alleen voor ggz-patiënten. In de actuele discussie over de nadruk op leefstijladviezen bij patiënten met chronische ziekten zouden we hier veel van kunnen leren. Het idee dat deze patiënten hun eigenwijsheid, tegendraadsheid en weerstanden tegen verandering opgeven door een vaag, door zorgverzekeraars ondersteund programma, getuigt van een kinderlijk optimistisch mensbeeld.

Dit boek maakt onze ggz-hulpverlening in ieder geval leuker.