Het was een jaar geleden. Samen met zijn vrouw had hij in de volle wachtkamer zitten wachten. Hij vond het niet erg, hij moest toch bijkomen van het kleine stukje lopen van de auto naar de praktijk. De hele week had hij al last van koorts en hoesten. Hij voelde zich steeds zieker. Vertwijfeld keek ik naar mijn saturatiemeter. De waarde kwam op geen enkele manier overeen met de vlot pratende, niet kortademige man voor mijn neus. Ik probeerde het nog eens op zijn andere hand en op die van mezelf. Dit kon niet kloppen. Zó ziek vond ik hem nou ook weer niet.
Ik stuurde hem naar huis met amoxi. Maar drukte hem wel op het hart de volgende dag terug te komen. Voor de zekerheid, vanwege die saturatie. Dus ik zag hem nog een keer: op mijn volle spreekuur, zonder bescherming. Gelukkig voor ons beiden ging het al wat beter.
Onbewust onbekwaam…
Dat veranderde de weken erna snel. Ik spelde elke corona-update. Ik wikkelde mijn autostoel in een grote badhanddoek en liet mijn schoenen bij thuiskomst in de schuur staan. Ik wilde thuis niemand besmetten.
Bewust onbekwaam…
Er is nog veel wat we niet weten op corona-gebied. Ik moet nog steeds overal over nadenken. Onbewust bekwaam ben ik nog lang niet. Toch voelt het een stuk relaxter dan een jaar geleden. Dat is wat kennis en ervaring kunnen doen. Ik ben er elke keer weer van onder de indruk.
Wendy Borneman, voorzitter Raad van Bestuur
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
