In trials worden, als het goed is, patiënten ingesloten die voldoen aan helder omschreven criteria. Resultaten kunnen dan worden gegeneraliseerd naar patiënten die in grote lijnen voldoen aan dezelfde criteria. Vaak wordt echter een deel, en soms zelfs een groot deel van de patiënten die wel aan de criteria voldoen, niet in de trial opgenomen. De reden daarvoor is vaak onduidelijk, maar het leidt wel tot problemen met de generaliseerbaarheid van de resultaten. Steg et al. analyseerden een grote internationale database met gegevens van patiënten met een myocardinfarct. Zij deden onderzoek naar de uitkomsten bij drie patiëntengroepen uit deze database: degenen die in een clinical trial werden opgenomen, degenen die daarvoor in aanmerking kwamen maar om – onduidelijke – redenen niet in een trial werden opgenomen en de uitgesloten patiënten. Het bleek dat van de patiënten die voor deelname in aanmerking kwamen, slechts 17% daadwerkelijk in een trial werd geïncludeerd. Waarom dit zo verloopt blijft duister, maar het gaat ongetwijfeld zowel om weigeringen van patiënten als om selectie door behandelende artsen. Wel blijkt duidelijk dat geïncludeerde personen een ongeveer 2 à 3 keer kleinere voorafkans op sterfte hadden. Dit soort selectieve instroom van patiënten in trials leidt vrijwel zeker tot problemen met de generaliseerbaarheid. Dit onderzoek toont weer eens aan hoe voorzichtig je moet zijn met het extrapoleren van trialresultaten naar de praktijk, of het nu over myocardinfarct gaat of over andere aandoeningen. Toch blijft de clinical trial het beste hulpmiddel om de werkzaamheid van behandelingen te onderzoeken. Landelijke multidisciplinaire richtlijnen en NHG-Standaarden, gemaakt door werkgroepen bestaande uit experts op vakinhoudelijk en methodologisch gebied en praktiserende (huis)artsen, zijn bij uitstek bedoeld om trialresultaten naar de praktijk te vertalen. Zij houden terdege rekening met de extrapoleerbaarheid van de trial naar de (huisartsen)praktijk. (EW)
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
