Autonomie
Reacties (2)
Of ondraaglijk lijden ook uitzichtloos is hangt af van de context.
Een gechargeerd voorbeeld: iemand die plots totaal afhankelijk wordt door een traumatische dwarslaesie heeft kans op adaptatie, een perspectief. Als de oorzaak een terminale maligniteit is ontbreekt dat . Bij hoogbejaarden is er mogelijk nog wel tijd van leven om aanpassing te bereiken maar ontbreekt misschien het vermogen daartoe. Dat kan de huisarts goed (laten) beoordelen.
Als er medische factor is die een rol speelt zou de kwestie daarom binnen de bestaande euthanasiepraktijk behoren te vallen.
Als het enkel om existentiele factoren gaat bij een vitale oudere,
bijvoorbeeld verlies van alle familie en bekenden vind ik het erg moeilijk. Niet elke oudere is in staat zo'n leegte nog invulling te geven. Dat deze vraag speelt is een signaal aan de huidige maatschappij. Maar voor de oudere die het betreft is een maatschappelijke oplossing niet snel te vinden. Wie brengt de beschikbare hulpmogelijkheden in kaart ? Het wijkteam? Wat als de hulp er is maar geweigerd wordt?
- Login om te reageren
Collega Begema, dank voor uw openhartige reactie op mijn redactioneel in HenW2. Met uw opmerking illustreert u hoe moeilijk het is voor de huisarts, die met het lot van zijn patiënten begaan is, om begrippen als “ondraaglijkheid” en “uitzichtloosheid” in de praktijk toe te passen. Voor de patiënt zelf die tot het besluit komt om zijn leven te beëindigen, hebben ze wel degelijk betekenis. Maar als toetsingcriteria bij de vraag of in een gegeven situatie euthanasie of hulp bij zelfdoding juridische gerechtvaardigd is, hebben ze geen concrete inhoud. Wel inhoud natuurlijk, maar voor iedereen weer anders en dus juridisch inhoudsloos. Als deze criteria als toetsingsinstrument onbruikbaar zijn, dan is het enige wat er nog overblijft de vraag of patiënt op een weloverwogen manier tot zijn besluit is gekomen dat hier en nu het leven behoort te eindigen. Voor de betrokken huisarts is de autonomie van de patiënt een belangrijk uitgangspunt en het ondersteunen van patiënten bij het nemen van meer en minder belangrijke beslissingen dagelijkse kost. Uiteindelijk houdt het bevragen en informeren op en dan zal de patiënt zelf de conclusie moeten trekken. Als eenmaal de existentiële vraag naar de zin van het bestaan zich heeft opgedrongen, zal elk antwoord pijnlijke consequenties hebben. Dat kan geen wetgever voorkomen, maar het is wel de taak van de arts om dit lijden te verzachten.
Bèr Pleumeekers
- Login om te reageren