In een mooi prospectief onderzoek volgden Canadese onderzoekers anderhalf jaar lang 395 patiënten met longkanker. Bijna alle patiënten gaven bij de start van het onderzoek aan dat zij een vaste huisarts hadden. De patiënten bleven hun huisarts bezoeken gedurende alle fasen van hun ziekte, maar slechts een minderheid besprak keuzes met betrekking tot diagnostiek of behandeling met hun huisarts en bij slechts een minderheid was de huisarts min of meer intensief betrokken bij hun ziekte. In de diagnostische fase was er volgens slechts 15% van de patiënten sprake van ‘shared care’ en was het oncologisch team hoofdbehandelaar, maar gedurende de ziekte nam de rol van de huisarts toe. In de terminale fase vond 70% dat de huisarts de hoofdbehandelaar was. Hoewel de patiënten tevreden waren met de zorg van hun huisarts, vertelt een groot gedeelte dat ze meer inbreng en betrokkenheid van de huisarts op prijs zouden stellen. Dat geldt voor alle aspecten van zorg en zowel voor psychologische begeleiding als voor organisatie van zorg, zoals bijvoorbeeld steun bij behandelkeuze en medicatie. Eerder schreven we in H&W over de behoefte van Nederlandse kankerpatiënten aan ondersteuning en begeleiding, vooral in de chronische fase. Dit onderzoek laat zien dat het geen typisch Nederlands probleem betreft. Canadese patiënten zien een belangrijke rol voor de huisarts in alle fasen van de ziekte. Deze onderzoeksbevindingen vragen om gezamenlijke zorg door huisarts en oncoloog. Huisartsen zouden zich wat actiever kunnen opstellen; hun zieke patiënten vragen dat van ze. (Henk van Weert)
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
