Postmenopauzale hormoontherapie en Alzheimer

De Finnen deden een retrospectief case-control onderzoek waarin zij 84.739 postmenopauzale vrouwen met Alzheimer vergeleken met 84.739 postmenopauzale vrouwen zonder Alzheimer. Het gebruik van postmenopauzale, orale hormoontherapie was geassocieerd met een 9 tot 17% groter risico op Alzheimer. Dat gold zowel voor estradiol (oddsratio (OR) 1,09; 95%-BI 1,05 tot 1,14) als de combinatie van een oestrogeen en progestageen (OR 1,17; 95%-BI 1,13 tot 1,21). Vrouwen onder de 60 jaar die minder dan 3 jaar orale hormonen gebruikten, hadden geen verhoogd risico op Alzheimer (OR estradiol 0,89; 95%-BI 0,69 tot 1,15; OR oestrogeen en progestageen 1,02; 0,92 tot 1,13). Gebruik van vaginale estradiolcrème leverde geen verhoogd risico op.

Eerdere onderzoeken lieten wisselende resultaten van hormoontherapie zien, sommige toonden zelfs een beschermd effect. In dit onderzoek werd een grote dataset geanalyseerd en de data over medicatiegebruik zijn van hoge, betrouwbare kwaliteit. De data over belangrijke mogelijke confounders (vertekenende eigenschappen) ontbreken echter en de onderzoekers weten van de controlegroep niet precies of een patiënt echt geen Alzheimer heeft, wat voor vertekening van de data kan zorgen. Daarnaast is door de grootte van het onderzoek een gevonden verschil al snel significant, terwijl dat niets zegt over de relevantie van het risicoverschil.

De NHG-Standaard De overgang adviseert om bij het starten van hormoontherapie de behandeling elke drie maanden te evalueren en op proef na elke zes maanden te staken. Dit onderzoek ondersteunt deze terughoudendheid.