Femke Homann en Frans Dekker werkten mee aan de Nationale Onderzoeksagenda Huisartsgeneeskunde als leden van de elfkoppige adviesgroep. Dekker werkt vier dagen per week in een zelfstandige praktijk, Hohmann draait drie lange dagen spreekuur en werkt verder vanuit huis.
Waarom was dat nodig, een Onderzoeksagenda?
Frans Dekker: ‘Het onderzoek van de acht universitaire afdelingen Huisartsgeneeskunde was meer ad hoc, afhankelijk van de universiteit, van fondsen en de markt. De afdelingen Huisartsgeneeskunde en organisaties zoals het NHG wilden daarvan af. Geen toevallige focus van een enkele onderzoeker, maar de vragen waar echte huisartsen en patiënten mee worstelen, in een bredere context.’
Waarom juist nu?
Dekker: ‘Toen Marlous Kortekaas (Fam Pract 2014;31:229- 35/red.) aantoonde dat huisartsgeneeskundig onderzoek niet voldoende overeenkwam met de werkelijke praktijk van huisartsen, raakten onze plannen in een stroomversnelling. Kortekaas zag weinig samenhang in onderzoeksbeleid, en miste voor de huisarts belangrijke deelgebieden. Op het spreekuur kom je er altijd wel uit met consensus, waar de richtlijnen vol mee staan. Maar je wilt je op evidence baseren. Veel wetenschappelijke onderbouwing bestaat vaak gewoon nog niet. Met de nieuwe Onderzoeksagenda kunnen onderzoekers de juiste kennishiaten opvullen.’
Hoe zijn jullie te werk gegaan?
Femke Hohmann: ‘In 2016 zijn we begonnen. Er waren al overzichten, bijvoorbeeld de lacunebak (http://www.nhg.org/lacunes), waarin onderzoeksvragen terechtkomen als richtlijnmakers constateren dat er voor een aanbeveling geen evidence is. De lacunebak hebben we aangevuld met onderzoeksvragen van verschillende stakeholders, waaronder patiënten en medisch specialisten.
Maar hoe structureer je die brij aan onderzoekvragen? De huisartsenzorg is op alle terreinen breed: medisch-inhoudelijk; maar ook consultvoering, maatschappelijke vraagstukken, doelmatigheid. We brachten lengte- en dwarsverbanden aan en categoriseerden de vragen op ICPC-code en op thema, zoals ouderen, oncologie, e-health. Daarna heeft een grote groep huisartsen en stakeholders de vragen geprioriteerd: consensusgebaseerd, maar wel gestructureerd.’
Frans Dekker: ‘Hierdoor is de Onderzoeksagenda geen compromis tussen onderzoekers, maar een gezamenlijk bepaalde, samenhangende serie onderzoeksvragen. Het zijn door praktiserende huisartsen zelf gekozen en ook zelf aangedragen onderzoeksvragen.’
Vooral alledaagse, kleine kwalen onderzoeken?
Dekker: ‘Het criterium was niet zozeer alledaagse kwalen, zoals bij ingegroeide teennagels en hoofdluis, maar frequentie. Huisartsen noemden bijvoorbeeld vaak de nacontrole door de huisarts bij oncologie: is dat zinvol en onderbouwd? Een ander criterium was toekomstige relevantie. Daardoor zijn typische huisartsenthema’s op de Onderzoeksagenda gekomen, zoals diversiteit en multimorbiditeit. Denk aan medicamenteus veroorzaakte duizeligheid en risico op hypo’s bij diabetes mellitus en hartfalen, bij kwetsbare ouderen.’
Hohmann: ‘Boeiend was dat er zowel simpele vragen uitkwamen als ingewikkelde: beleid bij acute keelontsteking, maar ook subtypering bij astma. Astmastandaarden gooien noodgedwongen groepen astmapatiënten op één hoop bij gebrek aan evidence; de huisarts levert maatwerk volgens ervaring met de patiënt in eerdere episodes. Op gevoel beslis je: de ene patiënt behoudend aanpakken, de andere minder strak controleren. Maar je zou moeten onderzoeken hoe vaak die gevoelsmatige subtypering door huisartsen tot goede resultaten leidt. Dat staat nu op de Onderzoeksagenda.’
Landelijke media over Nationale Onderzoeksagenda Huisartsgeneeskunde & document:http://www.nhg.org/onderzoeksagenda
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
