Schiet het vullen van de lacunes in de standaarden een beetje op?

Het meeste onderzoek gebeurt aan universitaire instituten. Wat is dus aardiger om te kijken in hoeverre Nederlandse onderzoeksinstituten het afgelopen jaar het aantal lacunes hebben helpen verminderen? Op Nieuwjaarsdag zocht ik in Pubmed met de termen: ‘The Netherlands and (general pract* or family pract* or EMGO or NIVEL)’ in het veld ‘affiliation’ en beperkt tot ‘human’ en een ‘entrez date van 01/01/00 t/m 31/12/00’. Dat leverde totaal 101 artikelen op, waarvan vijf over verpleeghuizen, een over logopedie en één – zeer klinisch – onderzoek over spierkracht. Resteren dus 94 artikelen in één jaar tijd. In datzelfde jaar publiceerde alle Nederlandse onderzoekers samen 4021 artikelen in tijdschriften die in Medline zijn opgenomen. Natuurlijk is dit geen geheel zuivere weergave van de productie van Nederlandse onderzoekers aan instituten met een huisartsgeneeskundige achtergrond. Njoo voerde in 1993 al eens eenzelfde exercitie uit met een iets andere zoektermen. 1 Zij vond toen 174 artikelen voor de periode 1988-1992. Naar aanleiding daarvan ontspon zich toen in de rubriek Ingezonden een discussie over de sensitiviteit van de zoekstrategie. 2 Met elke zoekactie mis je artikelen, zo ook met deze. In ieder geval wordt er nu bijna vijf keer meer in buitenlandse bladen gepubliceerd dan tien jaar geleden. Het klopt dus dat er steeds meer artikelen naar het buitenland gaan. Minstens zo interessant is de vraag waar al dat onderzoek over ging. Zoals te verwachten is het een bonte verscheidenheid van onderwerpen, maar de toptien bestaat uit artikelen over methoden of diagnostiek (12×), COPD/astma (9×), gezondheidszorgonderzoek (8×), hart-vaatziekten (7×), lagerug/nekpijn (5×), arts-patiëntrelatie/consultatie (4×), depressie (4×), maagklachten (4×), luchtweginfecties (incl. OMA en OME) (4×) en diabetes (4×). In 51 artikelen wordt een onderwerp behandeld waarover een standaard is. Hoewel er dus veel gepubliceerd wordt, zal het in dit tempo nog zo'n 17 jaar duren voordat alle door Tasche et al. opgespoorde lacunes zijn gevuld. En in die tijd komen er natuurlijk ook weer nieuwe lacunes bij. Of de onderzoekers en de gebruikers van onderzoek – de gewone huisartsen en patiënten – iets met de georganiseerde inspanning van het NHG opschieten, of dat het wellicht anders moet, zoals Klazinga en Boer in hun commentaren schrijven, mag de lezer zelf uitmaken. Gelukkig dromen huisartsen ook nog over onderzoek en ook over die dromen wordt in dit nummer van H&W bericht. (JZ)