In onze tuin vingen wij, kleine jongens, regelmatig een mus. Het was heel eenvoudig: je zet de kolenzeef schuin op een stokje, waaraan een touwtje is gebonden. Stukjes brood waren niet eens nodig; de mussen badderden in die tijd nog in dermate grote getale in het warme zand, dat het een kwestie was van wachten tot er eentje vanzelf intrippelde. Touwtje weg, zeef naar beneden, mus gevangen. Het slachtoffertje ging vervolgens in een ouwe kanariekooi, waarin hij gemiddeld anderhalve dag in leven bleef…
Als u dit leest, weet u al hoe de specialistenacties op 1 juli zijn verlopen. Ik kan voorlopig alleen maar fantaseren. De specialisten verzetten zich tegen plannen van de minister om de ziekenhuizen een grote rol bij hun salariëring te laten spelen en willen tevens het beeld corrigeren als zouden zij graaiers zijn. Ik vernam dat het plan bestaat om op of vanaf 1 juli nog uitsluitend het hoognodige te doen… Van zo’n bericht moeten toch allerlei organisaties en instanties opveren! Kleine ingrepen die kunnen wachten, worden dan terugverwezen naar de huisarts. Dat komt mooi uit, want in de plannen van de minister is deze uitvoerende huisartsentaak al volledig opgenomen. De frequentie van allerlei controles wordt gehalveerd als het niet nog minder gaat worden. Laat dat nou gewoon zonder problemen blijken te kunnen! De vele infectiegevallen in het ziekenhuis nemen uiteraard af. Het aantal (al dan niet-vermijdbare) fouten wordt lager. Er worden minder vaak royale specialistische prescripties uitgeschreven. De dikte van botten wordt alleen nog maar gemeten als het echt nodig is. En vrouwen met een goed verlopende zwangerschap wordt gezegd dat ze maar thuis moeten bevallen… Nog even en ik zit een idealistische beschrijving te geven van wat al jaren voor ogen staat bij een eerste lijn met terughoudendheid hoog in het vaandel: namelijk een tweede lijn waarin alleen maar wordt gedaan wat echt nodig is. De politieke partijen willen en moeten bezuinigen, dus die zijn hoogst nieuwsgierig naar alles waar we blijkbaar zonder kunnen. De zorgverzekeraars zijn al voor elk specialisme nieuwe, uitgeklede pakketjes aan het voorbereiden. En de mensen? Ach, de mensen zullen aanvankelijk bang zijn dat ze van alles tekortkomen. Maar als de specialisten het lef hebben om even door te zetten en de acties wat langer laten duren, komen we met z’n allen tot de ontdekking dat het met veel minder ook heel goed kan. We krijgen een uitgelezen kans om de specialistenzorg te evalueren. Moet echt alles wat kan? Hebben de mensen niet veel te hoge verwachtingen? Worden de voordelen wel voldoende tegen de nadelen afgewogen? Kunnen veel dingen niet door ‘lagere’ echelons – dichter bij de patiënt en goedkoper – worden verzorgd?
Eén beoogd doel hebben de specialisten nu al bereikt: door de keuze van hun actievorm hebben zij het beeld dat over hen bestaat gecorrigeerd. Want echte graaiers zouden een dergelijke actie nooit in hun hoofd halen! Hans van der Voort hvdvoort@knmg.nl
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
