Schuldgevoel

Dagelijks doe ik dingen waarvan ik vind dat ik ze niet moet doen. Ik bedoel niet dat ik toch weer teveel koekjes eet of zoiets, maar dat ik mijn werk niet goed doe: ik verleng slaapmiddelrecepten, voer diabetescontroles niet volledig uit, volsta met een gewichtsmeting waar ik ook de buikomvang zou moeten meten, accepteer te hoge bloeddrukwaarden, zet preventief bedoelde behandelingen voort bij hoogbejaarde patiënten of verleng inmiddels zinloos gebleken calciumsuppletie. Soms verwijs ik iemand of doe ik aanvullend onderzoek vooral als uitstelmanoeuvre. Ik verleng antidepressiva, waarvan de indicatie mij al lang niet meer duidelijk is. Kortom: ik doe van alles wat God (of althans: het NHG) me verbiedt.

Natuurlijk twijfel ik dus of ik mijn vak eigenlijk nog wel uit moet oefenen. Gesprekken met collega’s leren me echter dat ik niet de enige ben en reacties van mijn patiënten doen me geloven dat ze toch tevreden zijn met mijn inspanningen; tot nog toe slaag ik steeds voor de LHK en ik hoop binnenkort geaccrediteerd te worden. Ik ga nog maar even door, maar vraag me af hoe ik mijn professionele leven moet beteren. Wat maakt dat ik niet de dingen doe zoals ik ze zou moeten doen? Tijdgebrek is niet het hele verhaal: ik maak keuzes in wat ik wel en niet doe en die keuzes zijn mogelijk gebaseerd op het zoeken naar de weg met de minste weerstand: een aangevraagd recept niet verlengen is meer werk dan een vinkje zetten, een gesprek aangaan dat de jarenlang gebruikte middelen hun doel inmiddels voorbij gaan schieten kost meer emotie en inspanning dan doorgaan op de ooit ingeslagen weg, bloeddrukmedicatie aanpassen is vaak weer een hoop gedoe, waar niemand blij van wordt. Verwijzen helpt om het soms pijnlijke doorbréken van illusies nog even uit te stellen en vrijwaart me van een eventueel verwijt te weinig gedaan te hebben. Ik hoop stiekem op een placebo-effect.

Ik ga met schuldgevoel naar bed, maar kan rustig slapen in het besef dat de pakkans klein is.