Therapeutische klok

Pijngeleerden deden een experiment of kort of lang duren van pijn uitmaakt voor de ernst van de pijn. Ze deden proefpersonen pijn en zeiden dat het een minuut zou duren. De proefpersonen moesten zeggen hoe erg de pijn was. De minuut tikte af op een klok met van die grote wijzers. Bij het tweede experiment vroegen ze de pijn 45 seconden te verdragen. Echter, de pijnwetenschappers hadden geknoeid met de klok. De 45 seconden op de wijzer duurden gewoon een minuut zonder dat de proefpersonen dat door hadden. Het bleek dat de pijn minder was als de proefpersonen dachten dat het maar 45 seconden zou duren. De klok als een soort paracetamol. Moeders zeggen tegen hun kind ‘Het prikje doet maar eventjes pijn’. Dat doen ze dus goed. Het doet pijn, je moet eerlijk zijn, maar dat ‘eventjes’ maakt het minder erg. Omgekeerd geef ik de griepprik in drie seconden, sneller dan anderen. Dan valt de pijn bij mij mee en vinden ze me een fantastische dokter. We kunnen dit in elke situatie toepassen. Iets vervelends is minder erg als je denkt dat het korter duurt en erger als het langer duurt dan gedacht. In onze wachtkamer kunnen patiënten daarom een klok verwachten die ongemerkt traag loopt. De wachttijd wordt dan gevoelsmatig korter. Mensen met een trage puber thuis moeten oppassen. Die zegt dat hij zo meteen naar beneden komt voor het eten. Dat duurt dus even. Maar de slimmerik heeft de klok in de woonkamer langzamer afgesteld. Dat scheelt hem veel gezeur van zijn ouders. Als zij dat ontdekken, hoop ik dat ze zo sportief zijn om niets te zeggen en de klok in zijn kamer sneller afstellen. Narigheid als pijn, wachten of gezeur van je ouders kun je aanpakken door te rommelen met de tijd. De klok als therapie. Nico van Duijn