‘Triage is een groot risico’, zo concludeerde de Inspectie voor de Gezondheidszorg in 2004 in haar rapport Huisartsenposten in Nederland, nieuwe structuren met veel kinderziektes. De triage-assistenten op huisartsenposten moeten voldoen aan bijzondere opleidingseisen, die moeten worden opgenomen in de opleiding van doktersassistenten, aldus de inspectie. Het vak triage-assistent is relatief jong en inhoudelijk anders dan wat doktersassistenten tussen acht en vijf doen. Om eenheid in triage en adviezen te krijgen, zodat je in Groningen voor een kind met oorpijn eenzelfde advies krijgt als in Zeeland, heeft de Vereniging Huisartsenposten Nederland besloten de kwaliteit van de triage-assistent te verhogen door accreditatie. Er is een opleiding gekomen en een van de onderdelen daarvan is de landelijke kennistoets voor triage-assistenten. Deze toets is vergelijkbaar met de Landelijke Huisartsgeneeskundige Kennistoets , waarvan een selectie in elke H&W staat. Ook bij de triage-toets gaat men uit van casuïstiek, maar de benadering is anders. Als huisarts hebben we de neiging om aan urgente klachten direct een diagnose, of in ieder geval een werkscenario, te koppelen. Bij de triage-toets gaat het echter om het vaststellen van het urgentieniveau sec, dat kan variëren van ‘gillende spoed’ tot ‘kan wachten tot het spreekuur bij de eigen huisarts’. En dat alles op basis van alleen de NHG-telefoonklapper.
Simulatie
In deze H&W kunt u lezen hoe de kwaliteit van telefonische triage op de huisartsenposten op een heel andere wijze is getoetst. Derkx maakt gebruik van een undercovermethode waarbij simulatiepatiënten een van te voren uitgeschreven niet urgent medisch probleem voorleggen aan de triage-assistent. In Engeland toetst men wel meer op deze manier om kwaliteit te meten, maar in medisch Nederland komt deze aanpak niet veel voor. Slechts een enkele journalist waagt zich aan het genre en die komt meestal niet verder dan de schoonmaker in een ziekenhuis. Undercover stories komen meestal aan de oppervlakte omdat ze na afloop van het onderzoek worden opgeschreven, soms na opname op band. Dat geldt ook voor het onderzoek van Derkx dat uiteindelijk resulteerde in een proefschrift met de intrigerende titel For your ears only.
Wat zouden wij vinden van een dergelijk beoordelingssyteem? Stel dat het NHG besluit als onderdeel van de praktijkaccreditatie een paar simulatiepatiënten in uw praktijk los te laten. Een dergelijke beoordeling is ‘not done’ en misschien wel te confronterend. Je kunt immers op je eigen tekortkomingen worden gewezen. En dat gebeurt dan ook door Derkx. Met zorgvuldig gekozen gestandaardiseerde casussen legt hij tekortkomingen in de triage bloot op verschillende huisartsenposten, verspreid over het land. Vaak gebeurde niet of niet voldoende wat er gedaan moest worden. Er is een duidelijk cultuurverschil tussen de Angelsaksische landen en de Germaanse landen zoals Nederland. ‘Proud to be assessed’ versus toetsen als noodzakelijk kwaad. Een onderzoek als dat van Derkx komt de kwaliteit van zorg waarschijnlijk alleen maar ten goede. Zijn onderzoek biedt een aantal handvatten om de kwaliteit en veiligheid van de dienstverlening te verbeteren en is op een aantal posten nu al aanleiding geweest tot onmiddellijke actie. Toch kan een dergelijk onderzoek ons natuurlijk nooit leren hoe vaak en waarom er calamiteiten plaatsvinden. Wilma Spinnewijn
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
