Urine-incontinentie bij moslima’s

Urine-incontinentie: veel vrouwen lijden er aan. Onderzoekers interviewden dertig moslima’s van Turkse en Marokkaanse afkomst met urine-incontinentie omdat zij wilden weten of deze aandoening bij hen tot specifieke problemen leidt. Niet geheel onverwacht gaven deze vrouwen aan dat zij het moeilijk vinden om er met hun huisarts over te praten. Als zij dat al doen, dan het liefst met een vrouwelijke huisarts. Hierin verschillen ze niet zo veel met hun niet-moslim landgenoten. Vervelender is de gesignaleerde miscommunicatie tussen de patiënten en hun behandelaars. Als ze al hulp zochten, want menigeen kwam niet op het idee dat de huisarts iets voor haar zou kunnen doen. Eenderde van de geïnterviewde vrouwen voelde zich niet serieus genomen door de huisarts. Ze wilden namelijk niet alleen praten over de urine-incontinentie, maar ook worden onderzocht en verwezen voor verder onderzoek. Alle vrouwen die waren verwezen naar een fysiotherapeut stopten voortijdig met de behandeling: ze begrepen niet waarom ze moesten oefenen; het lukte niet om regelmatig te oefenen of ze waren gestopt omdat het oefenen toch niet hielp. Bij het lezen van het artikel vroeg ik me af of de situatie bij niet-moslima’s wel zo veel anders zou zijn. Wie vindt het leuk om naar de huisarts te gaan met de melding: ik verlies urine? Wie heeft de discipline om dagelijks bekkenbodemspieroefeningen te doen? Maar volgens de onderzoekers is het voor praktiserende moslima’s problematischer dan voor niet-moslima’s. Dat komt omdat hun geloof voorschrijft dat zij vijf keer per dag in reine staat bidden. Urine, vaginale afscheiding, feces of flatulentie verplichten hen tot een herhaalde rituele reiniging alvorens weer te kunnen bidden. Het zal duidelijk zijn dat ernstige urine-incontinentie het leven van deze vrouwen er dan niet bepaald gemakkelijker op maakt. Het stimuleert u misschien om samen met de vrouw die voor u zit in de spreekkamer nog harder te zoeken naar een oplossing. (LJ)