Verdiensten…

In mijn dorp hadden we een heus harmonieorkest, ‘Adest Musica’ geheten. De leden waren altijd fraai uitgedost, maar het moest kennelijk nog fraaier. Daartoe werden twee bonte avonden georganiseerd compleet met verloting en veiling. Deze moesten geld opleveren voor het uniformenfonds, waaruit dan nieuwe pakken konden worden betaald. Omdat de organisator bang was dat de mensen tijdens de pauze (en dus vóór de veiling!) weg zouden gaan, had men mij (15 jaar) gevraagd om in die pauze piano te spelen. Dat leek mij juist een reden te meer om weg te gaan, maar ik zegde niettemin mijn medewerking toe. Na afloop van de twee avonden kreeg ik tot mijn stomme verbazing honderd gulden (dat was veertig weken zakgeld). Omdat ik dacht dat ze zich vergist hadden, stortte ik royaal een kwart van mijn gage in het uniformenfonds. Thuisgekomen vroeg mijn vader of ik er nog iets mee verdiend had. ‘Honderd gulden’, riep ik triomfantelijk. ‘Mooi’, zei mijn vader, ‘dan lijkt het mij redelijk dat je je drie broers ieder vijfentwintig gulden geeft. Zoveel geld zelf houden, kun je niet maken.’ Dat ik een kwart had weggeschonken, durfde ik niet te zeggen, zodat ik aan het eind van het liedje de enige was die met lege handen stond…

Het nieuwe kabinet, dat als u dit leest er eindelijk zal zijn, moet hevig gaan snijden in de kosten voor de zorg. Rechts als het lijkt te worden, zal haar aandacht niet in eerste instantie uitgaan naar de inkomens van de bestuurders. Moeten deze dan niet eens zelf een congres beleggen, hand in eigen boezem steken (daar zit bij de meesten trouwens ook de portefeuille), constateren dat wat zij met z’n allen doen gewoon niet fatsoenlijk is en die idiote en onheuse ontwikkeling van de laatste tien jaren terugdraaien? Sinds de invoering van de euro zijn in elk geval in twee sectoren de tarieven onacceptabel omhooggeschoten: in de horeca en in het bestuur. Eet smakelijk!

Hans van der Voort hvdvoort@knmg.nl