Wandelen voorkomt hart- en vaatziekten en fracturen

In twee onderzoeken in de huisartsenpraktijk werd het effect bekeken van wandelen op de gezondheid. Het PACE-Lift-onderzoek (2011) bevatte 296 deelnemers van 60 tot 75 jaar, het PACE-UP-onderzoek (2012) bevatte 1001 deelnemers van 45 tot75 jaar. De deelnemers werden willekeurig ingedeeld in de wandel- of controlegroep. De wandelinterventies duurden 12 weken en daarbij werd een stappenteller gebruikt, aangevuld met zelfcontrole in dagboeken, doelen stellen en plannen van terugvalpreventie. De onderzoekers bundelden de resultaten en onderzochten het behoud daarvan na vier jaar.

Van 82% van de patiënten waren er na vier jaar data beschikbaar. In de wandelgroep waren er minder cardiovasculaire aandoeningen (HR 0,34; 95%-BI 0,12 tot 0,91; p = 0,03), met een number to treat (NNT) van 61 en een absolute risicoreductie (ARR) van 1,6%. In de wandelgroep waren er ook minder fracturen (HR 0,56; 95%-BI 0,35 tot 0,90; p = 0,02), NNT 28 en ARR 3,6%. Er was geen verschil in het aantal nieuwe diabetespatiënten, nieuwe depressieve episoden en aantal gerapporteerde vallen. De wandelgroep had nog steeds 30 minuten meer matig intensieve beweging per week dan de controlegroep. De wandelaars gingen niet meer zorg consumeren door de interventie; het aantal consulten was in beide groepen gelijk. 

Wandelinterventies in de eerste lijn blijken dus ook op lange termijn effectief. Door de interventie te ondersteunen met gedragsveranderende technieken blijft het effect behouden. De De NHG-Standaarden CVRM en Fractuurpreventie raden lichaamsbeweging ook aan. De NHG-Standaard CVRM beschouwt een NNT van 50 over een periode van 10 jaar als klinisch relevant. Er moeten 61 mensen gedurende vier jaar meer bewegen om één cardiovasculaire aandoening te voorkomen. De NNT lijkt dus acceptabel, zeker omdat wandelen weinig risico’s met zich meebrengt. Zoals Hippocrates al zei: ‘Wandelen is het beste medicijn’.