Zuur commentaar

Het zal je maar gebeuren: je schrijft een mooi artikel en dan plaatst de redactie er een commentaar bij. Soms beginnen tijdschriften met een verhaaltje van de hoofdredacteur over het moois dat er deze maand te lezen is, soms zijn er commentaren over ontwikkelingen in de wetenschap, de zorg of de wereld. Gezaghebbende clinici of wetenschappers lichten de resultaten van een onderzoek nog eens toe. Eminenties wikken en wegen en maken zich een heel enkele keer kwaad. De redactie pikt voor een commentaar in H&W – net als de krant – een onderwerp uit het grote aanbod aan mogelijkheden. Commentaren zijn echter geen redactiestandpunt, zelfs niet als ze door een redactielid geschreven zijn, laat staan een standpunt van het NHG zoals sommige briefschrijvers wel eens denken. Onze commentaren kunnen wijs en bedaagd zijn, maar we proberen de laatste tijd commentaar vooral kort en scherp te laten formuleren. Geen mitsen en maren; er moet af en toe zoals onze nationale dichter Gerrit Komrij het uitdrukt, eens stevig worden gevloekt en ruziegemaakt. Wetenschap komt immers niet verder met het poldermodel. Commentaren zijn bedoeld om een probleem van een andere kant te belichten en dat betekent per definitie een andere mening dan die in het besproken artikel of de gangbare trend. En dat op het speelveld van één pagina. Aan die scherpe positiebepalingen verbinden we vanaf nu ook formele spelregels. Zo spelen we niet op de man. Redactieleden mogen wel commentaren schrijven, maar niet als ze methodologische kritiek op een artikel hebben. En misschien wel het allerbelangrijkste, we zullen auteurs voortaan waarschuwen als we een commentaar bij hun artikel plaatsen. Schrikken hoeft dan niemand meer en een commentaar is dan vooral de aanbeveling: lees dat stuk! (JZ)