Als huisarts maak ik regelmatig situaties mee waarin patiënten geconfronteerd worden met verlies: verlies van hun gezondheid, zelfstandigheid, van hun leven, hun partner of van een kind. In de gesprekken daarover probeer ik hen bij te staan. In de afgelopen jaren begon ik me steeds meer af te vragen hoe goed ik daar eigenlijk in ben. Is het niet zo dat ik in de begeleiding precies zo ver kan reiken als ik zelf gekomen ben in het omgaan met mijn eigen verlies? Hoe goed kan ik omgaan met verlies in mijn eigen leven, en hoe werkt dat door in mijn begeleiding? In de cursus ‘Ruimte maken voor de dood – ruimte maken voor het leven’ heb ik in een veilige situatie kunnen ontdekken welke emoties in mijn eigen leven een rol spelen, en heb ik deze leren hanteren. Sterven is het ultieme verlies. Tijdens de cursus worden onder meer oefeningen gedaan, zoals een geleide fantasie over je eigen dood, waarin je wordt uitgenodigd om je voor te stellen hoe dat zou zijn en welke emoties je daarbij ervaart. Ik voel mij nu beter in staat om die emoties bij anderen te herkennen en verliessituaties bespreekbaar te maken. Als mijn eigen emoties mij niet dwarszitten, lukt het me beter om patiënten ruimte te geven om over hun verlies te praten. Tegenwoordig organiseer ik in terminale situaties familiegesprekken, waarin de patiënt en diens naasten vertellen over hun zorgen, angsten en verdriet, en over wat zij nodig hebben om die last te kunnen dragen. In de cursus leer je hoe je zo'n bijeenkomst kunt leiden. (Meer informatie over deze cursus is te krijgen bij Stichting Maia, tel. 010-436 42 88.)
Van de redactie
Omgaan met de dood is een belangrijk en veelvoorkomend facet in het werk van de huisarts, dat soms diep kan in- of aangrijpen. In de praktijk zal daarom aan dit onderwerp de komende tijd in een aantal artikelen aandacht besteden. Op de rol staan een interview met een Scen-arts en artikelen over rouwverwerking en palliatieve zorg.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
