Bandje bij een tenniselleboog

Het gebruik van een stevige band om de onderarm wordt door veel patiënten met een tenniselleboog gebruikt. Het is de vraag of zo'n brace bijdraagt aan een sneller herstel. Het hart van dit proefschrift is een RCT waarbij 3 behandelingen vergeleken werden: fysiotherapie, een brace of de combinatie van die twee. Na 26 en 52 weken werd geen enkel verschil gevonden. Na 6 weken was het resultaat van behandeling met de brace voor drie criteria significant slechter dan met fysiotherapie of met de combinatiebehandeling. Het enige succesje voor de brace was dat patiënten na 6 weken zeiden minder problemen te hebben bij het verrichten van ADL-activiteiten. Struijs concludeert dat een brace zou kunnen worden voorgeschreven als initiële behandeling om de hinder tijdens ADL-activiteiten tegen te gaan. Het lijkt een goedkoop middel en met een brace zou de patiënt wellicht niet hoeven te stoppen met werken. Bij een kostenbatenanalyse, enige hoofdstukken verder, blijkt dat de indirecte kosten bij het behandelen met uitsluitend een brace, op alle onderdelen hoger zijn dan voor fysiotherapie of voor de combinatiebehandeling. De patiënten met een brace maken meer kosten voor gezinshulp en maken vaker gebruik van hulp van vrienden en kennissen; bovendien verzuimen ze meer van hun werk, zowel van betaald werk als vrijwilligerswerk. Ook gaan zij vaker naar een alternatieve genezer. In totaal (direct en indirect) kost de tenniselleboog met alleen een brace, tijdens het eerste jaar gemiddeld € 1980 en indien behandeld met uitsluitend fysiotherapie € 975. Samenvattend: het zijn goed opgezette en goed uitgevoerde onderzoeken, maar het is jammer dat Struijs niet gewoon concludeert dat de patiënt behandeling met een brace op korte termijn weliswaar als aangenaam ervaart, maar dat het niet helpt. Het risico voor disfunctioneren op langere termijn wordt zelfs groter.