Dik en ongelukkig…

U komt uit Turkije, nietwaar? Wanneer bent u naar Nederland gekomen?

‘Ja, mijn ouders woonden in Turkije en ik ben met 16 jaar naar Nederland gekomen. In Turkije ben ik wel naar school geweest, maar hier in Nederland niet. Daarom spreek ik niet zo goed Nederlands. In Turkije is het niet erg om dik te zijn. Daar vinden de mensen het mooi en ze denken dat je veel geld hebt als je dik bent. Maar toen was het nog niet zo erg als nu. Ik was – hoe zeg je dat – een beetje mollig.’

En hoe ging het met u in Nederland?

‘Ik leerde mijn man kennen toen ik 20 jaar was. We kregen eerst twee zonen, en toen ik 33 was, raakte ik nog zwanger van mijn zoon Ahmed. Die is nu 9 jaar. Door de zwangerschappen werd ik steeds dikker. Toen ik trouwde was ik 75 kilo. Na Ahmed was ik 105 kilo. Toen ging mijn man bij mij weg. En ik kreeg ook problemen met mijn schildklier. En later ook nog suikerziekte.’

Probeert uw huisarts u te helpen met afvallen?

‘Ja, maar ik denk dat hij ook niet zo goed weet wat hij nog moet doen. Eerst moest ik medicijnen van hem gebruiken voor mijn schildklier en voor de suikerziekte. En hij stuurde me naar een mevrouw die over eten ging praten. Ze zei dat ik anders moest eten en dat heb ik heus wel gedaan, maar het heeft weinig geholpen. Ik viel wel een paar kilo af, maar later kwam dat er weer heel gauw bij. Nu weeg ik 122 kilo. Soms nog wel meer. De dokter stuurde me ook naar een zuster in de praktijk. Die zei ook al dat ik moest afvallen. Minder eten, meer bewegen. Ik kom nog vaak bij die zuster. Ze kijkt dan naar mijn suiker, maar die is ook goed zonder die pillen. En ook kom ik nog vaak bij de dokter. Die liet laatst weer naar mijn bloed kijken en ik kreeg vitamine D.’

Wat heeft u zelf geprobeerd om af te vallen?

‘Ik ben vaak moe en bewegen is moeilijk omdat mijn knie vaak pijn doet. Ik loop vaak de trap op, want ik woon drie hoog en er is geen lift. Ik moest altijd Ahmed naar boven tillen en die was zwaar. Nu kan hij zelf lopen maar soms is hij moe en dan til ik hem nog naar boven. En ik ben een tijdje naar het buurthuis geweest voor bewegen. Dat was wel leuk, maar het is gestopt. Ik heb geen geld voor een echte sportschool. En ik krijg gauw last van mijn knie als ik te veel doe. Fietsen doe ik wel. Ik weet niet wat ik nog anders kan doen.’

Vind u het erg dat u te dik bent?

‘Ja, ik vind het heel erg. Ik vind mezelf veel te dik en dat is niet mooi. Ook vind ik het lelijk dat ik zoveel haar heb. Ik vind mijn snor te groot en mijn benen hebben ook veel haar. Eerst heb ik spullen gekocht bij het Kruidvat, maar ik kreeg niet alle haren weg en het kwam ook steeds terug. Toen ben ik een paar keer naar een mevrouw gegaan die kon ontharen. Dat hielp wel wat beter, maar het was erg duur en ik had er niet genoeg geld voor. De dokter vroeg het aan de verzekering, maar die wilden het niet voor mij betalen. Later gaf de dokter me de pil, en toen werd het haar wel wat minder. Maar van de pil werd ik nóg dikker, dus daar ben ik ook weer mee gestopt. Toen kreeg ik van de dokter pilletjes die worden gebruikt bij suikerziekte. Mijn suiker was toen nog goed, maar de dokter zei dat ik ze toch moest proberen, omdat ik dan misschien zou afvallen en misschien ook minder haar zou krijgen. Maar die pilletjes hielpen niet. Ik viel niet af en mijn haren bleven ook net als daarvoor. En ik kreeg er last van in mijn buik. Toen ben ik er maar mee gestopt.’

Het lijkt me allemaal niet leuk voor u!

‘Nee, het is ook echt niet leuk. Mensen kijken naar je en je kunt zien dat ze denken dat ik een lelijk, dik mens ben. Ze denken dat ik de hele dag eet, maar dat is heus niet zo. Alleen als ik me ongelukkig voel, ga ik soms wel snoepen. Ik ben ook een paar keer wezen praten met een psycholoog omdat ik het niet meer zag zitten. Dat gaat nu wel wat beter. Maar met eten is er niets veranderd.’