Lekenzorg voor chronisch zieken

In het onderzoek van Adair et al. in zes eerstelijnscentra werden patiënten geïncludeerd met hypertensie, diabetes of hartfalen. Deze patiënten kregen of gebruikelijke zorg (n = 706), of kwamen in de zorg plus-groep (n = 1429) terecht. In de zorg plus-groep kregen patiënten naast de gewone zorg hulp van een lekenzorger. Deze lekenzorgers hadden een korte training gekregen met onder meer basale informatie over de ziektebeelden en training in gesprekstechnieken.

De belangrijkste opdracht van de lekenzorgers was om de patiënten te helpen ziektespecifieke doelen te bereiken. Voor hypertensie onder andere een systolische RR onder 140 mmHg, voor diabetes HbA1c &lt 8%, voor hartfalen een bètablokker als de LVEF &lt 0,40 en voor alle drie de groepen niet roken. Het primaire eindpunt voor patiënten was het percentage verandering in de ziektespecifieke doelen na een jaar. Secondaire eindpunten waren het percentage doelen, behaald per diagnosegroep (hypertensie, diabetes of hartfalen) en het bereiken van elk apart genoemd doel. Bovendien werd gekeken of het nut van de lekenzorger kon worden voorspeld door demografische gegevens.

In beide groepen vond een stijging plaats van het aantal bereikte doelen, vergeleken met de nulmeting. Echter in de zorg plus-groep werden meer doelen bereikt (odds ratio 1,31). Dit bleek ook het geval gegroepeerd per diagnose: in de zorg plus-groep werd een hoger percentage van de doelen bereikt (P &lt 0,001 voor hypertensie en diabetes, P = 0,047 voor hartfalen). Uitgesplitst naar doel bleek dat de resultaten voor het doel stoppen met roken in alle groepen beter waren. De resultaten voor retina-onderzoek, testen op microalbuminurie en griepvaccinatie waren in de diabetesgroep beter in de zorg plus-groep. Onderzoeken of deze veelbelovende lekenzorger ook in de Nederlandse huisartsenpraktijk een plaats kan krijgen, zou interessant zijn.

Pieter Barnhoorn