Mensen begrijpen is moeilijk. Ik heb er geen groot talent voor. Maar ik heb het geleerd, omdat het voor een huisarts wel handig is. Met veel oefenen ben ik nu een redelijke mensenbegrijper. Mensen begrijpen is voor mij een toverjas aantrekken. Met die jas aan kan ik van de gekste vragen spannende puzzels maken, met meerdere oplossingen. Mensenpuzzels hebben nooit één oplossing, altijd meerdere. Maar als ik gaar ben van een drukke week, dan begrijp ik veel spreekuurbezoekers helemaal niet meer. De jas is zoek. Blijkbaar verdwijnt die als eerste bij moeheid.
Onlangs kwam iemand vertellen over duizeligheid, moeheid en slapte. Dat was begonnen met flauwvallen en paniek, met de ambulance erbij. Er waren nog klachten, erg wisselend. Geen vraag werd gesteld, alleen maar klachten geuit en daarna was er stilte. ‘Wat maakt u ongerust?’ vroeg ik. Hij begon van voren af aan, met de klachten. Ik moest maar raden wat hij wilde. Ik vroeg niet door tot de vraag duidelijk was. Ik was moe, ik kon het niet. Het werd een raar gesprek. Diezelfde ochtend sprak ik iemand met schulden. De partner maakte nog meer schulden, met zijn pasje. Stopzetten van de schuldsanering, ziektekostenverzekering en huishuurcontract dreigde. De familie ging een soort toezicht regelen, voor dat pasje. Dan was het opgelost. Waarom ze niet zelf dat pasje afpakten begreep ik niet. Waarom mij dit werd verteld, begreep ik al helemaal niet. Ook dat werd een raar gesprek, zonder mooi eind.
’s Middags was de moeheid over. Ik heb heerlijk spreekuur gedaan. Goed geluisterd, meerdere oplossingen voor meerdere problemen bedacht, lekker puzzelen. Het was net of ik die lekker zittende jas weer aan had. Zo’n jas zou ik in het echt willen hebben. Dan help ik spreekuurbezoekers in die jas als ik moe ben. Dan kunnen ze mij beter begrijpen.
Reacties
Er zijn nog geen reacties.
